Kremmarsjela

Kremmarsjela i meg er nok ikkje mitt mest framtredende trekk. Eg håpar i grunnen at det ikkje er det heller…

Ein ting er sikkert, eg kunne aldri ha levd av å selgja eigne produkt og tenestar. Det å laga bøker er kjempekjekt, det å få dei i hendene er fantastisk, det å selgja dei er vanskeleg. Eg har alltid lyst til å leggja til ein beklagelse over at dei kostar det dei kostar, og eg har alltid lyst til å leggja til: Sidan det er deg, skal du sjølvsagt ikkje betala…

Eg blir oppriktig glad når nokon seier dei liker bøkene mine, men klarer ikkje å la vera å tenkja at nokon kan irritera seg over dette har dei brukt pengar på..,

Relativt ofte seier eg ja til oppdrag om å lesa dikt, fortelja eller begge deler. Ut frå samanhangen, så hender det at eg gjer det gratis. Det er ein befriande tanke at folk i etterhand ikkje tenkjer at dette var ikkje verd pengane, og når eg har bøker å selgja, er eg livredd for at folk skal føla eg spring etter dei for å prøva å prakka på dei ei bok eller to..,

Nå er Ingrid og mi God natt- bok i trykken, og eg gler meg til å få ho. Me har laga ein bokmåls- og ein nynorskvariant av boka om små dyre- og menneskebarn som ikkje har lyst til sova, og om trøtte PG kjærlege foreldre som gjer så godt dei kan…

Boka er stila til Iben og alle dei andre som snart skal sova, sidan me på eit plan skreiv boka i rein venteglede og lengsel etter Iben som snart skulle bli fødd.

Boka kjem til å kosta 200 kroner. Sånn, nå har eg reklamert litt på ein subtil måte som nesten får meg til å rødma litt i kinna.

Tankane går til ein ivrig loddselgjer som i si tid var busett på Nærlandheimen. Iført lusekofte og briller banka han på døra. Opningsreplikken var ofte den same: «De skal ikkje ha lodder her nei… I dag er det til saniteten…»

Heidi