Luke 18- Den mørkaste veka i året

Det er viseleg at me feirer den store lysfesten vår i den mørkaste veka i året. Når det er mørkt store deler av dagen er det mykje gildt ein kan gjera inne. I kveld har eg vore i forening med gode venninner. Dei fleste av oss har kjent kvarandre sidan me gjekk på vidaregåande skule, og dei siste tretti åra har me møtt kvarandre omtrent ein gong i månaden for å dela nytt om livet.

Til å begynna med meiner eg me var relativt flittige med handarbeidet, så kom det ein lang periode der me sjeldan såg snurten av ei nål eller ein strikkepinne når me var i lag. Nå har ei ny strikkedille kome over oss, og i kveld har dei fleste av oss sitte med nasen i strikketøyet og mest ikkje hatt tid til å eta. Nokre av oss har nesten gitt opp å få produktet ferdig i julegavetid, andre har ikkje for vane å gje opp før me absolutt må. Heldigvis tilhøyrer me alle det kjønnet som er gode på multitasking, så me skravlar ganske godt sjølv om me tel maskar og rettar opp i innvikla ting som har gått gale fem omgangar lenger ned. I dag serverte Guro oss kaffi i nesten antikke mokkakoppar, det er klart at han smakar ekstra godt då. Eit eller anna klokt menneske har sagt at syklubben er like viktig for kvinner si psykiske helse som psykologstanden. Eg ser ikkje vekk frå at det kan vera noko i det.

I dag sykla eg til jobb i håp om at isen var regna vekk. Det var eit hasardiøst prosjekt. Sykkelstien var full av issvullar og stålis med regnvatn på. Eg kom meg like heil både fram og tilbake, og på dei glattaste partia var det bare å hoppa av og klamra seg til sykkelen så godt ein kunne. Eg veit ikkje om eg vågar meg på same turen i morgon.

I dag fekk eg spørsmål om eg kunne ta ei ekstra matvakt med elevane. Då måtte eg innrømma at eg hadde svara ja til å bli intervjua av ein journalist i matpausen. Fint skal det vera… Heldigvis har eg gode kolleger så det ordna seg…

I morgon er det den store forestillingsdagen i femte klasse. Eg prøver å mana meg sjølv til å hugsa at eg har lova å ta med ei skål med grøt og fire mandlar… Eit juleforkle kan eg kanskje og fiksa. Me får kryssa fingrar og tær for at dette skal gå bra, det gjer det som regel, og denne gongen har elevane vore veldig flinke til å pønska ut mesteparten av programmet sjølv.

Ettermiddagstimane vart brukte til å klargjera resten av juleposten og baka store mengder aniskringler til nedfrysing. Viss eg er heldig har nokon hjelpt meg litt med ryddinga til eg kjem heim frå kulturskulejobben klokka åtte i morgon kveld… Nå trur eg at eg må prioritera søvn framfor det husmoderlege…

Heidi