Onsdag i Valencia del to – Valentinsdag

Det er mykje spennande arkitektur her i byen. Dette er eit par bilete frå vitenskapsmuseet som ligg i den delen av byen som på kartet heiter la Ciudad. Det er ein monumental bygning som minner litt om eit skip med baugen opp eller ein stor kval. Me gjekk ikkje inn på nokon av utstillingane, men i midten av bygningen er det eit slags stort atrium der ein kan spasera, fotografera eller setja seg ned for å drikka kaffi og sjå på folk.

Me rakk å gjera alt saman, og eg må innrømma at eg hadde stor underhaldning i å betrakta eit par i aksjon med mobiltelefon og selfiestong. Ho hadde høge sko som eg ville ha brukke anklane med bare ved å prøva å stå på dei, og ein liten trong raud kjole. Dei balanserte på kanten av byggverket på jakt etter den perfekte selfien. Fruen var tydelegvis perfeksjonist, for ho vart aldri fornøgd. Det var solbriller på, solbriller av, hårlokk bak øyret, hårlokk framfor øyret, ti graders sving med hovudet, tjue graders sving tilbake, hand tilfeldig mot håret, hand lett bak nakken… Om den tålmodige kavaleren i det heile tatt kom med på selfien, er eg usikker på. Ingenting er så komisk som oss menneske i situasjonar der me ikkje ein gong forstår at me er det. Eg ser ikkje vekk frå at folk i gitte situasjonar ler så tårene trillar av meg i ufrivillig komiske situasjonar, så det får gå opp i opp…

Denne flotte, vassande mannen figurerte ikkje så langt frå vitenskapsmuseet. Me kom ned i den parken som ligg i det uttørking elveleiet. Me spaserte gjennom parken mot området rundt Colon, som er handlestrøket i byen.

I parken er det flokkar med ville papegøyar, som i følge eit rykte skal stamma frå at nokre papegøyar byen ein gong fekk i gave, rytme og begynte å formeira seg slik at dei nå har blitt ein eigen stamme. Me møtte ein stor flokk. Dei var kjempefine, men ikkje så lette å fotografera i motlys.

Leif var mogen for ein pause etter ein lang dag på hjul og på føtene, men Sunniva forbarma seg over mor si som hadde lyst til å gå i butikker. Først av alt sette me oss ned ved eit bord i den store Mathallen og hadde te og litt mat.

Me var så heldige at me klarte å snusa opp ei sidegate der butikkar med dyr babymote låg på rekke og rad. Dei kunne reklamera med «rebajas» med inntil 70% avslag. Slike butikkar må mormor inn i. Noko var feil prisklasse på trass av prosentane, men litt havna i elegante papirposar. Det kan virka som om det finst ei gruppe spanske småbarn som flannererer i bygatene kledde som prinsar og prinsesser på sundagane. Eg ser for meg ein liten prins med kortbukse, kvite knestrømper, lyseblå sandaler og lyseblå dobbelspend frakk. Eg er bare ikkje sikker på kor ofte han ville få brukt det antrekket på Bryne. Nå finst det forsåvidt ingen slik prins i min verden heller, så spørsmålet får forbli ubesvart…

Dagen vart avslutta på ein pizzaplass der Leif hadde lese at anmeldarane hadde skrive «The best pizza I ever tasted.» Pizzaen var god. Det var eit trongt lite lokale der me sat rundt små bord på høge barkrakkar, slike eg alltid er litt redd for å detta ned i frå… Det gjekk bra denne gongen og… Borda var pynta med hjarteballongar på grunn av Valentinsdagen. Leif kom forresten heim frå sin daglege morgontur for å kjøpa ferskt brød til frokosten med ei langstilka rose til meg denne morgonen. Fødd og oppvaksen som eg er på Jæren, var mitt første spørsmål om nokon hadde delt ut gratis roser på gata… Skjerp deg, Heidi…

Heidi