Trøyst

Eigentleg hadde eg planlagt å skriva noko anna, men i kveld får det bli dette, sidan tida ikkje strakk til. Kven veit, kanskje ein eller annan der ute treng denne teksten meir enn den eg eigentleg hadde tenkt å skriva. Eg brukte han i kyrkja i går. I løpet av helga opplevde eg fleire gonger at nokon kom og takka meg fordi ein tekst eg hadde skrive plutseleg hadde blitt viktig for dei. Det er ein av dei rare tinga med å vera levande… Plutseleg legg me frå oss noko og utan at me veit det, kjem det nokon forbi som har bruk for det. Teksten i dag er ein del av ein lengre tekst frå ei av diktbøkene mine, han handlar om å bera trøysta ut i verda.

***

Trøysta, trøysta mitt folk,
seier Herren.

Eg er send ut med ordet trøyst i panna.

Trøysta, trøysta mitt folk.
Ikkje har eg nøklane til hemmelege låsar.

Ikkje kan eg formlane
til kodane ingen kjenner.

Eg som bare står her
med kallet

ei raud rose mot nakne hender
med grøn stilk og med tornar

peikande mot jorda.

Trøysta, trøysta mitt folk.

Heidi