23. mai

Nå er eg komen til enden av den datoen som for meg alltid har hatt litt den same klangen som 17.mai og 1. mai. Slike dagar der datoen liksom ikkje blir bare eit nummer lenger, men betyr noko anna.  Grunnen til det er at det rett og slett er fødselsdagen min. Eg har alltid synest at eg fyller året på den absolutt finaste tida av året. Mor sa då eg var lita at det måtte vera den tida i året det var størst sjanse for å få fint ver. I barndomen forbind eg det å fylla året med Jærdagen, ein stor ting når ein er liten, og med pinse. I vaksen alder er det kome til ein ny tradisjon. Nesten kvart einaste år har eg fått bruka akkurat denne dagen til å ha langdag på jobben med legging av timeplan og planar for neste år på ettermiddagen og kvelden. Slik fekk eg for eksempel feira femti års dagen min for nokre år sidan, og slik fekk eg feira i dag. Det er slett ikkje det verst tenkjelege scenariet, eg har så mange gilde kolleger at eg omtrent har følt meg som ei dronning.  Jan Ivar har til og med antyda at eg truleg tryglar leiinga om å få lagt planlegginga til denne dagen for å sikra meg merksemd, klemming og avsynging av gratulasjonssongar.

Og hugsa har eg blitt. Høgdepunktet må jo vera ei tekstmelding frå One call: «Kjære Heidi Strand, gratulerer med 57-årsdagen, i dag synger vi bursdagssangen for deg og ønsker deg en fin dag!» Eg fekk indre bilete av alle dei tilsette i One Call som høgtideleg avbraut alt arbeid, la høgre handa på hjartet og song for meg med rørte blikk.
Tanken var i grunnen til å bli i godt humør av. Det minna meg om at på 60-talet så melde me oss inn i noko som heitte «Donald Ducks- fødselsdagsklubb». Funksjonen til denne klubben var at på rett dato kvart år fekk me ein postkort med bilete av Disneyfigurar, og på baksida stod det: «Donald og vennene hans gratulerer deg med dagen». På den tida var det og reklame bak på Donald-blada. Eit av produkta var «Mikke Mus – bringebærsaft», som eg trur vart laga på den måten at ein blanda eit pulver ut i vatn. Reklameteksten lød «Mikke Mus- bringebærsaft, -så frisk at du kan drikke bøttevis». Denne teksten trigga meg veldig. Var det verkeleg slik at dersom ein fekk eit glas av denne fantastiske drikken, så var det einaste ein ville å hella i seg bøttevis? Eg fekk veldig lyst til å prøva, og trur eg fekk lokka morfar til å kjøpa pulveret til meg. Mengda var nok meir i retning ei lita mugge enn mangfoldige bøtter, men eg trur eg erfarte at reklame ikkje alltid snakkar sant. Å drikka bøttevis ville ein ikkje vera i stand til.

Men sjølv om eg måtte nøya meg med gratulasjonar frå One Call i staden for frå Mikke Mus og vennene hans, så er eg blitt gratulert og klemd til den store gullmedaljen gjennom andre kanalar. Det er i grunnen litt underleg kor mykje det varmar med helsingar på sms og facebook, det har minna meg på kor mange fantastiske menneske eg har kontakt med. I dag har det gått heilt i hundre, så eg har nesten ikkje fått takka nokon. Eg har ambisjonar om å ta ein takkerunde ein av dagane, men inntill vidare får eg audmjukt bøya meg i alle hattar og fortelja at eg verkeleg har varma meg på alle gode tankar og helsingar.

Om me kom i mål med timeplanen? Ja, det ser rett og slett ikkje verst ut. Det er ikkje hemmeleg at me gjerne skulle hatt fleire ressursar enn dei me har, men ut i frå begrensningane, så synest eg me fekk gjort ein heiderleg jobb. Så viser det seg kanskje i august kva me burde ha tenkt på den gongen me tenkte i to heile kveldar.  For alle som ikkje har prøvd seg på slikt: Å mekka timeplan for alle lærarar og elevar på eit årstrinn er som ein kabal som er dømt til å ikkje gå heilt opp. Alt blir ikkje optimalt for alle, sjølv om det er målet vårt, men det nest beste kan ofte fungera heilt ok det og. Då eg besøkte skular i Tanzania for fjorten år sidan, tenkte eg at eg aldri meir skulle klaga på situasjonen i norsk skule. Det løftet har eg ikkje klart å halda, men eg tenkjer at det er viktig at me som jobbar i skulen seier i frå om kor skoen trykkjer og kjemper for at barna våre skal få eit best mogleg tilbod slik at dei kan utvikla seg til å bli «gagns menneske i skule og samfunn», som det heitte i ein tidlegare læreplan.

Etter end planlegging tok eg med meg mann og barn og svigerbarn for å eta middag på Møllehagen. Eg har hatt lyst på lakseplanke med potetmos heilt sidan eg var der sist for veldig lenge sidan, og det smakte kjempegodt i dag og.  Etterpå måtte eg unna meg litt tid med syster som hadde stild som barnevakt for Iben. Veslejenta kunne ikkje vera med på middagen ute, på grunn av samanfall med leggetid. I staden kom ho innom meg på jobb for å gratulera mormor med dagen. For slike som meg som for første gang feirer gebursdag som mormor, vart det eit av høgdepunkta. Det var stort å gå rundt med ei entusiastisk lita smilejente og bare visa henne fram. Eg har forstått det slik at barnebarn har ein lov til å vera uhemma stolt av utan å bryta nokre sosiale reglar for kva som passar seg. Dersom dette er rett, så passar det meg heilt perfekt.

Det siste som skjedde før bloggskriving, var at eg fekk ein lang og koseleg telefon frå Sunniva i Spania med ein lang og koseleg telefonsamtale frå horisontalen i sofaen. Katten eg hadde på magen mol så høgt at det høyrdest som eit bakteppe til samtalen for ho som sat nede i Spania og snakka.

Nå er det to minutt att av 23.mai, og både eg og datoen skal inn i kvilemodus. Takk til alle som gjorde dagen god.

Heidi