Elvira Huskestuen blir sykkelinstruktør

Eit gammalt visdomsord mellom lærarar er «Du lærer så lenge du har elevar». I dag vil eg vri litt på uttrykket og seia «Du lærer så lenge du er lærar». Det er nemleg ikkje alltid først og fremst elevane som er utfordringa, det er er alt som følger med… Utan at eg var lærar er det slett ikkje sikkert at eg hadde funne meg sjølv på ei kursrekkje før folk som skal læra seg å bruka i-pad. Det har vore ei nyttig øving i å vera den svakaste i klassen. Visst har eg lært noko, og viss har læringskurva vore bratt, det er bare det at nesten alle saman skjønar det me skal gjera så fort. Eg er glad for at eg ikkje skal plasserast på Gauss-kurven i ein slik samanhang, det kunne fort gå på sjølvtilliten laus. Eg ville nok heller aldri entra Otra for å padla på tur med elevar viss eg ikkje hadde blitt tildelt ansvaret for å vera leiar i ein slik båt. Det har eg gjort i to omgangar, begge gongene på leirskule. Fru Huskestuen har derimot sagt nei til å vera med på elverafting i stryk dei same to gongene med unnskuldninga at det er fint å visa elevane at det er ok å ikkje gje etter for gruppepress når ein er ukomfortabel med ei handling…

I dag venta nye utfordringar. Me skulle til sykkelgarden med elevane. Der skulle me operera i smågrupper der ein vaksen hadde med seg ca fem elevar kvar, for å få dette til å gå opp hadde me alliert oss med velvillige foreldre. Vel framme på sykkelgarden møtte me eit traffikklandskap bygd opp med små lyskryss, ei rundkjøring og vegar med skilt der ein skulle fylgja skilt og trafikkleglar og øva på å halda vikepliktreglar og visa retning og teikn med armbevegelsar.

Då me kom fram og vart utstyrte med kart og instruksjonhefte rundt halsen, såg eg til mi forferding at dei vaksne syklane var herresyklar med stong og med begge bremsene på styret. Eg veit ikkje om det er tre sykkelulykker i barndomen, to av dei av den typen med mykje blod og sting i panna, den eine gongen søm utan bedøving, det meinte legen at eg ville læra mest av, som har gitt meg ein varig sykkelnevrose. I alle fall så veit alle i familien min at eg nektar å sykla på herresykkel med stong, og at eg må overtalast godt og lenge før eg vågar meg ut i trafikken med ein sykkel utan pedalbrems. Eg prøvde å seia forsiktig at eg ikkje var så vant med å sykla på herresykkel, men eg fekk vennleg beskjed om at det var nå dei syklane dei hadde.

Då elevane kom fekk eg vita at eg og mine elevar skulle begynna på ein post som vart kalla «Brattebakken» der elevane skulle få øva på hensktsmessig bremsing på sykkel i ein bratt bakke med høg fart. Me fekk og høyra om ein bestefar som nesten hadde skamslått seg i den bakken fordi han ikkje var vant med den typen bremser, og hadde havna utfor ein skrent. Eg fann ut at eg fekk krypa til krossen med mine manglar og feil og fortalde instruktøren at eg hadde ingen lyst til å driva eksempelsykling ned brattebakken på herresykkel med bremsene på styret. Heldigvis fann eg nåde, og fekk stå og gje oppmuntrande ord til elevane før dei sykla utfor ein og ein etterkvart som instruktøren gav teikn til dei. Eg fortalde til og med instruktøren om den gongen eg sykla inn i ein husvegg på lånt herresykkel fordi eg fekk panikk då sykkelen ikkje bremsa då eg tråkka bakover, og fordi føtene sat fast i pedalane med slike metallbøylar då eg skulle prøva å hoppa av i fart. Eg spelte på at det hadde liten hensikt å smitta elevane med min skrekk og fekk snakka meg til å sleppa heilt unna brattebakken. Nå skal det seiast at brattebakken var langt i frå så bratt som det eg hadde sett for meg i fantasien og at skrenten besteforeldre sykla utfor ikkje var så høg… På neste post som var balansetrening, såg eg det nesten som ein fordel at læraren strevde like mykje som elevane med å sykla slalåm mellom kjegler og halda seg innanfor kvite streker i presisjonssykling.

Fru Huskestuen fekk utfordra komfortsonene og hadde snart ei slags meistringsoppleving av å få til å sykla på den skumle sykkelen… Etter end opplæringsøkt takka ho dei ansvarlege for eit godt opplegg og gjekk med heva hode inn i bussen i lag med elevane…

Heidi