Indonesisk rejstafel

Me hadde blitt anbefalt ein indonesisk restaurant, og syntest det høyrdest spennande ut, så fredag kveld var me på plass. Sidan me ikkje hadde bestilt bord, var det litt venting, og me vart sitjande i ein sofa i hotellbaren. Det er farleg å tru at norsk er eit kodespråk bare for dei innvidde, for plutseleg snakka ein av servitørane norsk til oss. Ho hadde oppdaga at me snakka norsk, og kunne fortelja at ho hadde vore utvekslingsstudent i Søgne.

Omsider sat me rundt bordet på høge stolar, og Leif foreslo at eg og han skulle dela ein meny. rejstafel, eg reknar med at det betyr sånn omtrent ris- bord i følgje min nederlandsk, som må innrømmast å vera litt vaklande. Det skulle til og med veta ein vegetarisk variant som me bestemte oss for å gå for. Alt då dei bar inn forrettane lurte eg på kva me hadde begitt oss ut på. Først var det suppe, så var det fem fat til med mat. På det eine var det kylling, og på det andre tunfisk, me prøvde å seia at me hadde bestilt vegetarisk, kvar gong me sa det, såg han tålmodig oppgitt på oss, og like mildt som Harald Heidi Steen sin ubåtkaptein som ikkje såg» den grense under vann», peika han på kokossuppa og sa «Yes, this is vegetarian», og det var det jo…

Det smakte godt, men alt etter forrettane var me Mette. Det med vegetarisk eller ikkje var heller ikkje noko problem. Me er jo eigentleg ikkje vegetarianarar. Problemet var bare at dei med stolt og er ærverdig mine bar inn mat som såg ut til å kunna metta åtte personar minst… Eg var fanga i forventningen om å eta og smila… Me trygla dei andre rundt bordet om å hjelpa oss, og syntest at kelnarane såg litt rart på oss då dei bar halvfulle og nesten ikkje rørte fat ut igjen. Eg fortalde min ektemann gjennom meir enn tretti år at nå måtte han stå opp for meg og svelgja unna. Dette var hans ide i utgangspunktet og eg hadde endå mindre godt av overspising enn han…

Plutseleg høyrde me ei voldsom uling av sirener. På gata utanfor kom det ei uendeleg rekkje med utrykningsfartøy, sjukebilat, brannbilar, politibilar og politifolk på motorsyklar. Kva kunne dette vera? Var det terrorangrep lenger nede i gata. Dei andre i restauranten såg forbausande avslappa ut. Eg tenkte at viss heile verda nå hadde høyrt om terror i Amsterdam, så måtte me ringa heim og fortelja at me så vidt me kunne sjå var trygge på ein indonesisk restaurant. Jan gjekk ut på gata for å høyra om nokon visste meir enn oss. etterkvart kom han tilbake og hadde fått vita at ein dag i året var alle ledige utrykningsfartøy på hjul med sirenar for at alvorleg- eller kronisk sjuke barn skulle få ein kjøretøy. Dette var den dagen..,

Avslutninga på måltidet var store skåler forma som kokosnøttskal med riskrem med kokos i botnen og store bitar oppskoren frukt. I tillegg fekk me fire små skåler med kuler av heimelaga is. Me prøvde å få alle rundt bordet til å eta ei skål for oss. Per Inge ville venta fordi han hadde bestilt is sjølv… Då isen hans aldri kom, viste det seg at det var den isen me hadde ete på dugnad…. Då me kom til hotellet hadde min normalt  ganske slanke mann ein mage tilsvarande ein langt framskriden graviditet. Neste morgon måtte me senda melding til reisefylgjet og be dei eta frokost utan oss, me var framleis stappmette…

Frå nå av skal eg setja stor pris på fridomen til å la vera å eta viss det følest feil… Kanskje eg har lært noko…

Heidi