Vandringspoetar

På Aeropagosfestivalen var eg på ei fantastisk forelesning av Notto Thelle om japanske vandringspoetar. Dette var diktarar på stadig vandring som skreiv haikudikt frå vandringane sine. Nokre av dei var munkar.

Han presenterte fire ulike diktarar med kvar si livshistorie og kvar sine erfaringar. Nokre av dei fekk respekt, andre vart kanskje meir ledde av.

Eg sat med ei merkeleg kjensle av å identifisera meg med desse vandrarane. Utan å samanlikna meg kunstarisk med desse store lyrikarane, så kjenner eg igjen agendaen deira, det å vandra rundt med livet sitt og skriva ned små skriftlege helsingar om levd liv.

Eg har lyst til å skriva meir om dette foredraget, men plutseleg finn eg ikkje att notatboka mi, så det får venta. Heldigvis har eg ei diktbok med japanske haikudikt i bokhylla, så eg tek med eit par av dei:

vide grønkande enger
ikkje anna er att
av soldatars draumar

…

huset brann ned
nå kan eg alltid
sjå på månen

…

den svale vinden
kvilde hos liljene
før han kom til meg

…

i natt
blir barn fødde
under ein bleik måne

Heidi