Til Santorini

I dag morges måtte me opp kvart over fem for å nå ferga til Santorini. Nå var me så heldige å ha Sunniva med på laget, veldig koseleg å sjå henne att i går kveld.

Det gjekk knirkefritt å koma seg til båten der me hadde vore forutsjåande nok til å bestilla stolar. Eg hadde i fantasien sett for meg ein liten holk av ein båt i sterk sjøgang til dei ytterste øyane. I staden kom me til ein båt som var større enn vår heimlege danskebåt. Forskjellen var bare at her reiste dei aller, aller fleste utan å ha med seg bil. Overfarten var ytterst behageleg, sjøen var flat som eit stovegolv.

Me var innom fleire øyar før me kom til Santorini. Den på biletet er ei av dei. Eg lurer på om det er Naxos, men heilt sikker er eg ikkje. Ved ankomst stod alle passasjerane på det nederste dekket og venta på å koma til lands. Det lukta sterkt av motorolje der nede, og plutseleg gjekk det ein alarm, like intens som ein brannalarm og han ville liksom aldri slutta. Eg vart litt stressa og lurte på om det var noko gale, men dei som jobbar der såg avslappa ut, og det pleier å vera eit godt teikn. Me kom oss til lands, så det var vel bare ein legg- til- kai-alarm eller noko slikt.

Inne på kaia var det eit salig kaos av taxiar, turistbussar og andre som var der for å henta. Me leita etter ein person med ein lapp med hotellnamnet på, og fann han til slutt. Han førte oss og ein fransk familie som skulle til same hotellet til ein maxitaxi. To av sikkerheitsselane virka ikkje, elles var alt greitt. Eg vart lettare vettskremt då eg såg dei skarpe hårnålssvingane opp den stupbratte skrenten mot byen. Eg håpa i det lengste at me ikkje skulle opp dit, men eg hadde bange aningar om at den vesle kvite byen øverst på fjellet var Fira der me skulle bu. Det skulle sjølvsagt visa seg å stemma. Oppover hårnålssvingane køyrde me, ei heil kolonne av taxiar og turistbussar. Me kom oss vel opp.

Me er installerte på eit koseleg lite familiehotell i Fira. Ingrid, Oddvar og Iben hadde kome nokre timar før oss. Nå møttest me og åt middag i lag på ein liten restaurant, tsatsiki, brød, ovnssteikt fetaost, gyros og moussaka. Den greske moussakaen som vel er den opprinnelege var med potet og aubergine, malt kjøt  med tomat og ein slags omelettaktig masse på toppen. Det hadde ein markert smak av kanel.

Å sjå eit barnebarn eg ikkje har sett på to veker etter å ha vore van med å sjå henne sånn omtrent annankvar dag , var fantastisk, ho hadde fått lenger hår, hadde utvida spisekartet sitt, og lært nye kunstnar som å visa kor stor ho er og vinka. I morgon får me mykje tid i lag med henne. Då skriv eg meir og legg ut fleire bilete. Her er det postkortmotiv for kvar tiande meter, men sidan eg har dann baktroppen for ein gjeng gåande menneske med lenger skrittlengde enn meg, så fekk eg fotografert lite i dag.

Heidi