Advent 2018- Luke elleve

Bak luke 11 ligg det eit mangslungent bilete med baking av lussekattar på skulekjøkkenet med julemusikk i bakgrunnen. Vakt i fin desembersol i heile matpausen og ei økt med samtale om svartedauden og høgtlesing frå «Det kom et skip til Bjørgvin» i 1349 medan elevane teikna Pesta etter informasjon og samtale om bileta til Kittelsen. Så var det arbeid med adventtekstar, førebuing til juleverkstad, overlevering av manus til tiandeklasse- forestillinga, skriveøkt med skriving til julebilete med kulturskule- elevane og så rett ut på opptreden.

I kveld har eg lese dikt og fortald i Helgåleiren på eit kvinnearrangement. Det var veldig fint å vera der. Sjølve lokalet hadde vore eit fotografi eller fem verd, men dessverre hadde eg gløymt att mobilen på skulen. Ironisk nok las eg eit dikt om alle veskene og paraplyane eg hadde mista medan eg lurte på kor mobilen min kom til å dukka opp igjen.

Etter opplesinga sa ho som leda møtet at dei hadde ein heilt spesiell gave til meg som takk for innsatsen. Det vart så bore inn ein svart søppelsekk som viste seg å vera full av vesker, både fint brukte og mykje brukte. Det viste seg at dei hadde lese diktet mitt og funne ut at det måtte jo vera tingen å overrekkja meg slik at eg hadde litt vesker å gå på. Etterpå fekk eg både roser og konfekt, så det stod ikkje på påskjønnelsane, og salet av bøker gjekk strykande. Kofferten var nesten tom då eg reiste heim. Den siste boka av «Eg høyrer heime i livet» måtte eg inn og henta til sjåføren min frå hylla heime, for den vart heilt utseld på Ogna.

Eg lærte før norskeksamen at coda betyr vedheng eller tale. Eg fekk med meg ein aldri så liten coda på vegen heim. Snille Oddlaug som hadde spurt meg om oppdraget henta meg på skulen og kjørte meg heim til døra. Det viste seg at ho hadde jobba i tjue år som flyvertinne før ho vart lærar, så då eg bestilde eit mini- flyskrekk- kurs på vegen heim, så fekk eg akkurat det. Eg er beroliga. Nå må eg skaffa meg litt søvn for å stå med glede og tålmod gjennom juleverkstaden i morgon.

Og viss nokon vart forvitne… Her er det gode, gamle veskediktet…

Det er på høg tid med eit dikt
om alle veskene eg har mista,
og ikkje minst eit om alle dei
som har kome springande,
syklande eller kjørande,
på gummistøvlar eller tøfler
for å gi meg veskene tilbake.

For ikkje å snakka om alle heltane
som har ringt meg frå mobilar
og fasttelefonar
for å fortelja kor eg kan møta opp
for å få lommebøkene mine tilbake.

Om alle gongene
eg nikkande og smilande
bekreftar kor heldig eg har vore
akkurat denne gongen
sidan eg verkeleg
utruleg nok,
trass alle odds
fekk lommeboka mi tilbake
etter at ho hadde fått ein ufrivillig pause
på kafebord, bussar,
i prøverom, i handlekorger
i hyller og i fryseboksar.

Nikka takknemleg
til alle dei som er heilt uvitande om
at kvar einaste gong til nå,
har mobilen min og veska mi
fått kjærleg hjelp
til å finna vegen heim att.

Så eg nikkar og smiler,
deler takknemleg ut klemmar,
blomsterbuketter
og ein og annan twistpose
til glade finnarar.

Då er det verre med alle paraplyane
som ligg fortvila og forletne på bussar og tog,
i butikkar, på kafear og på benkar i alle parkane
og ikkje hugsar kor dei bur.

Det er bare å håpa at dei akkurat nå
dansar i regnet med ein glad finnar
som meir enn noko trong
ein rosa paraply med kvite prikkar.

På same måten får eg bevara håpet
om at alle dei mjuke
strikkehanskane mine
har fått kjærlege fingrar
å smyga seg omkring.

Om at dei halvstrikka strikketøya
som ikkje fekk med heim att
har blitt fullende kunstverk ,
eg sjølv bare kunne
ha drøymt om å få til
med min motorikk.

Måtte alle
mine tapte blomsterfrø
bløma stolte i ukjende grøfter.

Heidi