Advent 2018- luke 15

Det er med stor glede eg kan ta meg tid til koselege juleførbuingar som å baka litt og sånn. Etter eit aldri så lite maratonløp er eg endeleg så langt, og det kjennest så bra.

Det vesle mennesket eg hadde ansvaret for til i dag ettermiddag sov heile natta, men vakna med stor energi og livslyst klokka kvart på fem. Sidan alle våre barn pleide å vakna i fem- tida på den alderen, så var det kanskje litt halvhjerta eg prøvde dei gamle triksa for å forlenga natta litt, – som å gi henne tutten ho hadde kasta på golvet, leggja henne ned igjen og godsnakka roleg utan å skru på lyset. Gullungen peika på døra ut til gangen på ein veldig bestemt måte med ein liten peikefinger. Sidan ho strengt tatt ikkje kan snakka ennå, så lar eg meg imponera over så tydeleg non-verbal kommunikasjon. Ho var heller ikkje sein om å krabba til tripp- trapp- stolen og peika mot kjøkkenet.

For å gjera ein lang historie kort… Ti over fem sat eg og drakk kruttsterk kaffi medan ho fornøgd gumla i seg brødskiver. Under måltidet fortsatte «samtalen», ho sa «der» og «den» og «meir» og svara tydeleg «ja» når eg spurde om eg skulle henta meir skive til henne. Når ho er fornøgd med seg sjølv eller dei ho snakker med klappar ho i hendene og legg gjerne til eit begeistra «Oi!» Kommunikasjon er fascinerande.

Det skulle visa seg at ho på ingen måte hadde tenkt å sova vekk dagen hos mormor og morfar, så me hadde ein aktiv dag med innlagt trilletur «ned til byen». Etter at ho vart henta har det vore juleaktiviteter og litt enkel middag. I dag passa det godt med ein ettermiddag og kveld heime i fred og ro. Eg høyrde på radioen medan eg jobba med andre ting og fekk med meg at pakkar som skal koma fram til jul må sendast seinast i morgon. Eg har både pakkar og uskrivne julebrev som i beste fall skal fram til jul, så eg er viss ikkje heilt i rute likevel…

Eg fekk og med meg diverse stillingsrapportar frå klimatoppmøtet i Polen. Heldigvis kom dei i mål til sist etter fleire ekstrarundar, og har nå, så vidt eg forstår skrive under på ein oppfylgjingsavtale etter toppmøtet i Paris. Det gleder meg at dei er så pass langt, sjølv om eg gjerne skulle sett ei endå mykje større grad av mobilisering. Menneskeflokkar er ikkje det enklaste å snu. Dessverre trur eg at klimaendringane er menneskestyrde. Eg skulle ynskja eg ikkje trudde det, men det gjer eg altså… For meg er det heilt uforståeleg at me ikkje alle saman set det aller øverst på dagsordenen å prøva å styra unna ein klimakatastrofe…

Korleis kan me få oss til å fortsetja på same måten som før viss me verkeleg trur at me er bare millimeter i frå å styra verda inn i ein katastrofe. Eg forstår jo at endringar tek tid, men eg trur me må kopla på ekstragiret me har til krisehandtering. Dersom det er så gale som mange meiner så må me begynna å tenkja på ein ny måte. Eg forstår jo at det ville medføra ein del praktiske problem dersom alle menneske bestemte akkurat nå at dei aldri meir ville reisa med fly eller om all oljeproduksjon vart stoppa med øyeblikkeleg virkning, men kva er gale med oss sidan me stort sett held fram med å leva akkurat som før? Eg vil helst ikkje tilhøyra den generasjonen som for all ettertid vil få det stempelet at me ikkje våga, var villige til eller gadd å berga jorda frå ein økologisk katastrofe medan det endå var tid…

Eg egnar meg frykteleg dårleg som domsprofet, men når eg nå ein gong har denne vesle talarstolen som bloggen min er, så kan eg jo benytta denne fine førjulskvelden til å seia til alle at me må hjelpa kvarandre til å ta ansvar. Måtte Gud hjelpa oss til det…

Heidi