Advent 2018- luke 17

Desse lengste nettene og mørkaste dagane i året fascinerer meg. Eigentleg går denne perioden litt for fort over slik all tid gjer det i mitt hovud, men det er eg forsiktig med å snakka høgt om.

Eg har vast rundt og sett på folkelivet og handla litt, men sett mest. Men først var det jobb og litt utviklingssamtale før eg vaste meg heim.

Vel heime såg eg ein nydeleg film frå Mexico, Roma, som så vidt eg forstår er den første filmen som er lagt ny ut på Netflix utan å ha vore vegen om kinoane.
Filmen er ein sterk historie om året 1970 og hushjelpa Cleo som framstår som det verkeleg gode mennesket. Filmen er på spansk, og noko eg trur er eit indianarspråk, men midt i er det ein nesten absurd scene der nokon prøver å slukka ein skogbrann og ein mann utkledd som eit slags monster direkte frå nyttårsfest, tek av seg maska og syng «Barndomsminne frå Nordland», betre kjend som «Å eg veit meg eit land». Kor mannen kjem frå og kor han går hen og korfor han syng på norsk, får me aldri vita… Det er nesten som i firkantegg- mysteriet i Donald der dei innfødde plutseleg hoppa rundt og syng «På Vossevangen der vil eg bu…» Ikkje la deg skremma av at produserane har vald å laga filmen i svart- kvitt. Det var ei stor filmoppleving. Under filmopplevinga fekk eg laga ferdig den hekledokka eg held på med. Nå manglar ho baren klede å ha på seg.

Nå er eg veldig sliten, og skal koma meg i seng. Denne siste veka før jul er alltid intens for slike som meg som snoflar seg litt fram i siste liten.
Eg prøver å halda julegavekjøping på eit nokonlunde nøkternt nivå, men eg må innrømma at gavar til nokså små personar ser eg overalt både i butikkar, strikkebøker og i kreative lyspunkt…

Heidi