Den tredja er kärleken den röda

Livet er møblert av gode ting. Så mange gode ting at det kan bli knapt med tid til slikt eg gjerne skulle hatt tid til, som det å fanga tida i eit blogginnlegg i det ho spring forbi. I dag tek eg meg den tida.

Eg er i den heldige situasjonen at eg akkurat nå deler hus med eit lite barn. I tillegg deler eg husvere med foreldra hennar, morfaren hennar, ein hund og ein katt. Noko av det aller finaste er at denne buforma skal vara ei lang stund. Det er fascinerande å sjå eit elska lite menneske erobra livet og språket. Dette med språkinnlæring observerer eg på ein endå meir oppdagande måte enn eg gjorde då mine eigne lærte å snakka. Nå er me inne i ein fase der det kjem nye ord kvar dag. Av og til kjem orda overraskande. Her ein dag henta ho den eine inneskoen sin. Eg spurde «Har du henta skoen?» Svaret var «Tøffel!» eit ord eg aldri har høyrt henne bruka verken før eller seinare. Så gjekk ho glad og fornøgd bort og henta den andre tøffelen.

Ho har oppdaga at den vaksne beundrarskaren synest det er utruleg morsomt at ho svarar «Banan» når nokon spør om ho kan seia pappa. Når ho får akkurat det spørsmålet i ettertid svarer ho høgt og tydeleg «Banan» og ler høgare og meir støyande enn nokon av oss andre. Sannsynlegvis er det meir erfaringshumor enn verbal humor, men kva som foregår i eit lite barnehode kan ein bare gjetta seg til.

Det aller koselegaste med å ha eit barn buande er at nokon ropar begeistra «Hei!» når ein står opp om morgonen, og at denne nokon spring for å henta ei bok og finna eit fang, heilt uanfekta av at morgonen er ei travel tid for alle. Ein god klem og eit entusiastisk «Ha det!» før ho blir kjørt til barnehagen er heller ikkje feil.

Noko av det eg i smug nyt med å vera i lag med eit lite barn, er at songstemmen min blir sett pris på. Det er nemleg ikkje daglegdags for slike som meg at nokon gjerne vil eg skal syngja for dei, eller at dei til og med ser ut til å lika det. Sidan alle lærde fortel at song og småbarn er ein viktig kombinasjon, så syng eg i veg med den stemmen Gud gav meg og som sant å seia aldri er blitt særleg polert.

Det er ganske sterkt å syngja dei songane eg heilt tydeleg hugsar at mor song for meg om kvelden då eg var veldig lita. «Tror du Ole Lukkeøye kommer nu, jeg har lagt meg og jeg venter, kjære du. Mine hender har jeg vasket, aftenbønnen har jeg bedt, og jeg føler nu at jeg er ganske trett…» og «Sov Dukke-Lise, sov og bli stor, ti mens du sover våker din mor…» Så fylgjer eg på med det som var god-natt-songen til mine fire barn «Jeg folder mine hender små i takk og bønn til deg, la alle barn i verden få det like godt som meg…» og med det som mest av alt er denne vesle jenta sin god-natt-song «Når trollmor har lagt sine elleve små troll…» Så kjem i rein sangglede og melankoli «Vinden rider høyt på sky, over hav og land og by, stormen raser tung og hvit, sorg og død kom ikke hit…»

Det som verkeleg har vore songen til oss to, eg og barnet, er «Byssan lull, koka kittelen full, det kommer tre vandringsmenn på vegen». Den begynte eg å syngja for henne då ho var nyfødd og av og til utrøysteleg, og songen var så fin fordi han hadde så mange vers som det tok lang tid å syngja seg gjennom, kombinert med ein trøystande melodi. Den har eg synge for henne fleire gonger i veka heilt sidan då, og det ser nesten ut som om han er spesielt beroligende. Eg opplever at denne teksten på ein spesiell måte tek vare på essensen i livet: To steg fram og eit tilbake, to gode ting, og ein sår og vanskeleg. Etterkvart endrar tonen i teksten seg, og i dei to siste versa er alt godt på ein litt vemodig og sår måte. Det siste verset er noko av det vakreste eg veit:

«Byssan lull, koka kittelen full, tre er tingarna de goda, den ena er vår tro, den andra er vårt hopp, det tredja er kärleken den röda».

Heidi