18.mai 2019

Ein av fordelane med å ha eit lite menneske på eit og eit halvt år buande, er at du aldri gløymer at du har eit liv utanom jobben, og i år for mitt vedkomande også utanfor studielivet. Det er koseleg å vakna av at eit lite vesen i heildekkjande pyjamas med føter kravlar oppi senga og vil ha litt morgonkos. Språket kjem meir og meir, det siste er at ho glimter til med eit og anna adjektiv: «fine kjole!» (sagt med stor begeistring) og «varme» (om maten). Ho har eitt ord ho ofte brukar i fleirtal, «tuttane!», og i går prøvde ho seg med litt verbbøying: «Kjæma, mommor!» Dette siste sa ho samtidig som ho stod i døropninga og vinka til meg. Ho har nok høyrt at eg svarer «Æg kjæme!», når ho er utålmodig og vil at ting skal gå fort… Nå i denne veka har ho lært å seia namnet sitt, som ho rett nok uttalar «Ibin!», og når nokon spør kor gamal ho er, svarar ho stolt «ett!» Sjølvsagt er det siste reint papegøyespråk, ein innøvd respons på noko som for henne er eit totalt uforståeleg spørsmål, men verknaden er ganske sjarmerande… Dersom eg skulle forska på noko, hadde språkutviklinga hos veldig små barn vore eit veldig interessant forskningstema. Ho har lært seg kva veldig mange dyr seier, og kan svara på spørsmål av typen: «Kva seier elefanten?». Ho omtalar dei fleste dyra med den lyden dei seier, så «katt!» blir heitande «mjau». Når katten legg seg på fanget til mormor, får ho veldig lyst til å sitja der sjølv. Då jager ho han vekk med ein hyttende arm, og eit veldig bestemt: «Nei, nei, nei, nei, nei, Mjau!»

Dei siste dagane har ho vore forkjøla og i føremiddag var ho langt rolegare enn vanleg. Ho sat heilt stille på fanget mitt og vart sungen for heilt til ho sovna, det er litt uvanleg. Utover dagen kvikna ho heldigvis til. Hovudprosjektet mitt i dag var å koma lengst mogleg med boka til skriveelevane mine i kulturskulen. Eg har fått gjort ganske mykje, men i morgon kveld håpar eg å kunna avslutta. Å jobba med veldig unge skribentar er og veldig kjekt. Dei er ofte meir direkte, meir kreative og meir leikne i måten å bruka språket på. Eg blir heilt oppslukt av dette arbeidet kvart år. Det er veldig interessant, men dessverre og veldig arbeidskrevjande. I vår var det i overkant mange ting å forhalda seg på, så sjølv om eg begynte tidleg, så har eg skikkeleg tidsnød. Eg er ein uhelbredeleg tidsoptimist som aldri heilt klarer å hugsa kor lang tid ting kjem til å ta. Heldigvis har eg heile morgondagen på meg. Hadde det ikkje vore for tidsoptimismen, så hadde eg nok vore litt meir reflektert på kva eg forventar at eg skal klara å få tid til og ikkje. Eg trøystar meg med kloke Kumbel:

Pessimsterne er dog de reneste tåber,
de tror på det modsatte af hvad de håber.

Men de optimiste som verden beror på,
er de der tør håbe
på det som man tror på…

Heidi