21.mai 2019

I dag har me hatt den første av to planleggingskveldar på jobb. Me skal planleggja neste skuleår, legga timeplan, fordela faga og sånn. Det kjennest ganske rart å setja ein fot inn i neste skuleår medan me framleis er så intenst til stades i avslutninga av dette skuleåret med alt den slags fører med seg. Eit år klarte eg å leggja papira frå planleggingsdagane så kryptisk i frå meg at eg ikkje hadde aning om kor dei låg då neste år kom. Dei dukka først opp att etter at eg hadde gjort mykje av jobben om igjen.

Det eg kan røpa er at eg er så heldig at eg får vera på same trinnet ein gong til, så nå er det sjuande klasse neste. Der har eg vore to gonger før og likt meg. Første gongen eg hadde klasse fulgte eg dei opp til dei skulle begynna i sjette klasse, som då var siste året på barneskulen, før eg gjekk i barselspermisjon. Så hadde eg eit kull som eg fulgte alle åra, men dei gjekk og bare seks år på barneskulen. Sist gong eg var i sjuande hadde eg vore spesialpedagog på trinnet først og vart klasselærar på tredje trinnet. Denne gongen har eg vore spesialpedagog og timelærar heile løpet. Dette skuleåret har eg kombinert spesialpedagogikk med å ha alle tre klassane i samfunnsfag, tekstilforming og ein time skapande skriving kvar veke. Det har vore ein fin og ganske travel kombinasjon.

Eg veit det ikkje er vanleg praksis lenger at ein lærar er med eit trinn heile løpet på barneskulen. Det er sikkert ein fornuftig regel at det ikkje er slik også. Eg er likevel glad for å ha fått sjansen tre gonger til å fylgja barna tett i utvikling over så mange år. Det er utruleg fascinerande å sjå små seksåringar nesten dagleg heilt til dei blir tenåringar og klare for ungdomsskulen. Mitt problem er at eg blir så involvert i desse ungane at nokon andre må fortelja meg at «Nå er det faktisk nok». Akkurat nå tenkjer eg at dette kanksje blir det siste året på ei stund med hovudfokus på å vera spesialpedagog. Av og til saknar eg det å ha ein klasse som er «min». For så vidt kan eg jo seia at når tre klassar har vore delvis «mine» gjennom seks år, så blir eg ganske godt kjend med barna då og. Og etter nå 34 år i skulen synest eg stort sett framleis at eg har verdas beste og mest interessante yrke.

Heidi