Kjærlighet fra Gud

Eg er framleis i prosessen vaska og sortera gamle kosedyr. Kanskje det har fått meg på ein barnsleg kanal, for plutseleg dukka ein av dei første salmetekstane eg lærte opp i hjernen min, og vil ikkje heilt sleppa taket. Det er ein fin tekst som får meg til å smila, så eg tenkte at det kunne eg skriva ein spontantekst. For meg er denne teksten i slekt med barndomsminne som glansbilete og kveitemjølsklister og blomeplukkande barn på bruer og stup beskytta av ein engel. Samtidig som teksten ber med seg smaken av solbær frå hagen, lukta av nivea solkrem og kjensla av eit sveitt kronestykke i handa som skal i kollekten på sundagsskulen, så rommar han eit stort og djupt kjærleiksmysterium eg alltid har bore med seg:

Kjærlighet fra Gud springer like ut
som en kilde klar og ren.
I dens stille bunn i dens dype grunn
gjemmes livets edelsten.

Mormor, eller bestemor som eg må omtala henne som dersom dette skal bli rett, var ikkje kyrkjegjengar og så vidt eg veit sette ho aldri i vaksen alder sine bein på eit bedehus, sjølv om eg ikkje har sikre belegg for å hevda det siste. Livsanskuelsen hennar var nok ei blanding av pragmatisk realisme med eit lite streif av barnetru. Ho fortalde at dei song mykje salmer på skulen og at læraren som spelte orgel sa at ingen trong å prøva seg på noko tull mens han spelte fordi han hadde auge i nakken. Bestemor song denne songen for meg og i det vesle hovudet mitt med stor trong til poesi, sentimentalitet og alt som var vakkert var, var desse linjene så vakre at det gjekk kaldt nedover ryggen min. Kjelder av rennande vatn og edelsteinar av liv i djupe grunnar, kunne det bli finare? Bestemor sa at ho hadde lese at dei song den songen i eit kongeleg bryllaup og at det andre verset passa så godt:

Kjærlighet fra Gud som en yndig brud,
kommer smykket til oss ned.
Lukk kun opp din favn, kom i Jesu navn,
himlen bringer den jo med.

Dette gjorde at eg insisterte på å bruka denne salmen då me gifta oss. Eg hadde litt problemet med orda yndig brud, kunne det bli oppfatta som om nokon trudde at det var det ein trudde ein var. Begrepet ynde er for meg assosiert til noko skjørt, vevert, forsiktig og sjarmerande, og eg har aldri tenkt at det var det første ordet nokon ville bruka om dei skulle beskriva meg med enten det var med brudekjole eller andre typar klede. Eg tenkte at det var det andelege innhaldet som var det viktigste og let det stå til…

Det siste verset har eg først oppdaga for fullt i vaksen alder. Ei klok dame eg møtte i Korsvei-samanhang sa at det hadde gått opp for henne at dette var sjølve grunnsteinen i trua hennar. Her tillet eg meg å sitera det med gammal språkbruk sidan eg innleia diktet i stilen glansbilete og blondegardin. Eg synest rett og slett det er vemodig vakkert slik:

Kjærlighet fra Gud, er det store bud,
er det eneste jeg vet.
Bli i kjærlighet og du har Guds fred,
ti Gud selv er kjærlighet.

Dette er då ei utruleg vakker skildring av eit mysterium? Dersom ein klarer å bli i kjærleiken, i tilliten, i respekten for livet og for andre menneske, det er då ein finn fred. Dette er tankar som er gjenkjennelege i meir enn vår eigen religion, og eg tenkjer at her kan dei som svergar til å nærma seg livet gjennom meditasjon og mindfullness og kan kjenna seg att. For meg inneber det og at ein kan fokusera på noko anna enn seg sjølv, det å sikra eige velvere og å engsta seg for alt ein ikkje kan gjera noko med.

Eg trur framleis at kjærleik, håp, tru, tillit og solidaritet kan redda verda.

Heidi