Dikt om håp og utfordring

Eg sit her og jobbar med det eg trur er ei ferdigstilling av ei ny diktsamling. Eit av temaa i boka blir framtid og håp. Eg er i så god flyt at tida nesten forsvinn, det er ei veldig god kjensle. Eg fekk lyst til å leggja ut litt. Nokre av dei spelar på historia eg refererte til ein annan gong om Jona (Jonas i mine sundagsskuledagar) som fekk beskjed om å advara folk i byen Ninive om at byen kom til å bli øydelagd dersom dei ikkje vende om frå det dei dreiv på med. Jona prøvde å rømma frå kallet han hadde fått, og vart i strabasene mellom anna slukt av ein stor fisk. Til slutt gjekk han for å åtvara folk i byen, noko som førde til at byen aldri vart øydelagd. Jona kunne dermed ikkje bevisa at det han kom med ikkje hadde vore tomme truslar…

Det slo meg plutseleg ein dag i vår at dette er ei forteljing for vår tid. På same måten har eg ein referanse til Ronja og Birk som i boka Ronja Røvardotter av Astrid Lindgren plutseleg oppdagar at foreldra deira ikkje er fullkomne. Tvert i mot, dei er røvarar, og ikkje nok med at dei røver frå uskuldige offer, dei driv i tillegg og ypper til strid og fiendskap. Ronja og Birk, to sinte og forferda barn må ta saka i eigne hender. Dette ser eg og på som ei forteljing for vår tid. Og dukkar ein djupare kan ein ikkje bare skulda på røvarhøvdingane Mattis og Borka. Dei står sjølve på skuldrene til sine eigne fedre og sin eigen tradisjon…

Det var bakgrunnsreferansane, her kjem dikta…

Det er bare oss,
me som stadig går og leitar
leitar etter oss sjølve
på nettet og i gatene
i speglar og på reklameplakatar
med panikk i blikka,
krokete bukkehorn i hendene
og søle i baklomma
medan skjelvende snøklokkehovud 
presser seg ut i verkelegheita
gjennom det gamle lauvdekket
frå i fjor.
Du kan lena deg mot dei
og mot alle menneskestemmane
på kafear, på toget og på lokalbussane
med eller utan sko på føtene
og eit knytte på ein kjepp over skuldera
med alt som er ditt.
Om me er på rett veg?
Slikt får me sjeldan svar på.

*

Her står dei,
Ronja og Birk og alle dei andre
med auga svarte av spørsmål og vantru.
Er ikkje dei vaksne vaksne likevel?
Kan dei verkeleg tenkjast å vera røvarar?
slik at barna må bera jorda og framtida
vidare så godt dei kan
med framleis uferdige barnehender?

*

Det er fort gjort å la oss slukast
slukas av den store kvalen
med eller utan plast i magen.
Slukast av det store mørket 
og enda i dødsskuggens dal.

Men visst 
kan me koma oss ut att.
bli spytta ut og reka i land
på den rette stranda.
Her har skjedd under før.

*

Ikkje be meg om å blanda meg opp i dette
sa Jona då Gud peikte
med Gudsfingeren sin på vondskapen.

Han prøvde å flykta
heilt som om han var deg eller meg
minst like redd som eg ville ha vore,
og vart utpeikt til å bli kasta ut i sjøen.

Og Jona låg
i fisken sin buk.

Der hamnar nok eg og
om eg ikkje får hjelp
til ikkje å flykta,

Men korfor eller korfor ikkje
akkurat meg.

*

Så kjem den dagen då eg kviskrar til deg
knapt høyrbart, men eg kviskrar:
Så send meg dit då Gud,
Send meg til Ninive om det er det du absolutt vil.

Eg skal dra dit med dei beiske orda
Og gje dei 40 dagars tidsfrist på omvendinga.
Og trekk du trusselen tilbake
og sparar Ninive denne gongen og…
Kva ville vel folk ta meg for…

*

Ei måke i snøsmeltinga
roleg kvilande 
til knes i grått isvatn
ventar på alt som kanskje skal koma
eller kanskje ikkje
medan ho teiknar rolege ventebilete 
med nebb og venger.

*

Å gå her med eit lite menneske
med framleis ustø gange
Ein kvitrande sporv
med musehaleantenner 
og eit overmot av open uskuld
til og med i raseriet
kvar gong ho støyter skoen sin
mot røter og steinar.
Går her
med ei hudlaust tillitsfull framtid
mot mi eiga vaksne hand,
ein kandidat for Rødhetteskoger
for enger med humler og bier,
og kratt med ville bringebær.
Eg ber for henne som endå ikkje veit
om ei framtid der håpet har sigra.
Varsamt løfter eg henne 
ho lener det vesle ansiktet
mot sida mi
og smiler.

Som eg ofte har sagt: Alt kan framleis endrast. Eg tek gjerne i mot innspel.

Heidi

*