Luke 9- 2019

Bileta over kan vera eit greitt samandrag av kva ein lærar kan tenkjast å bruka dagen på sånn for eksempel måndag 9. desember… Arbeidsdagen var kreativ og intens. Først hadde eg ein klasse på decoupageverkstad med medbrakte tome syltetøyglas og serviettar. Så var det ein ny klasse som skulle laga seg julegenser av ein gammal medbrakt genser eller T-skjorte, og utradert julepynt frå heimen i tillegg til tilgang på det formingsavdelingen hadde å by på. Entusiasmen var stor. Synåler og limpistolar gjekk seg varme, og me hadde mest ikkje tid til å unna oss matpause.

Før siste time tok eg med meg dramagjengen ut i den iskalde og kraftige nordavinden for å få øvd ein times tid i kyrkja. Dei som ikkje ser at det er ein kamel på det nederste biletet til høgre må kikka etter ein ekstra gong.

Me var så heldige å få låna barnebarnet nokre timar i dag og. Entusiasmen og livsgleden var stor då ho oppdaga at mormor oppbevarte fem tuttar i ei blå dessertskål på kjøkkenbenken. Ho er stadig utsett for den irriterande situasjonen at vaksne insisterer på å passa på tuttane når ho ikkje brukar dei til å sova med. Med ein tutt i munnen og to i kvar hand var livet vennleg. Ho la dei ikkje frå seg før ho trong begge hendene og munnen til å spela piano og synga «Bjørnen sover» av full hals… Seinare vart det både peparkakebaking, fiskekakemiddag og Peppa Gris i armkroken til morfar. At tuttane sit litt lausare i besteforeldreheimen enn elles får me håpa alle kan leva greitt med ei lita stund til.

I morgon kveld skal eg lesa dikt og snakka litt på husflidlaget sin juleavslutning. Eg sette meg ned med dei fem siste diktsamlingane mine for å leita etter dikt der orda veva, strikka, brodera, teikna eller mala dukkar opp. Det vart faktisk ein heil del tekstar, spesielt viss eg utvider med litt baking. Eg veit at eg for lenge sidan skreiv to dikt som eg ikkje finn igjen fordi eg aldri har teke dei med i ei av bøkene. Det eine heiter «Kvinnene strikkar på toget» og var titteldiktet i ei diktsamling som nesten var klar til å gjest ut på eit forlag, men som dei i siste liten trekte seg på fordi forlaget hadde så anstrengt økonomi at dei ikkje tok sjansen på ei ekstra diktsamling. Ein eller annan plass må vel manuset liggja framleis, sjølv om det er meir enn 25 år sidan eg skreiv det. Det andre strikkediktet skal eg prøva å spontangjenskapa akkurat nå, for eg hugsar ikkje heilt korleis det var.

Ho har sett seg på den kalde trappa
og har ikkje tenkt å flytta seg.
Ho er i gang med å strikka seg eit liv
eit med vrangmaskar i lange omgangar
viss det er det som skal til.
Maskane ligg stramt på pinnane,
men driven av trass og skapartrong
kjem ho aldri til å gje tapt.

*

Sistnemnde tekst må nok rekkjast opp og strikkast eit par gonger til før han er klar for husflidlaget eller liknande forum, men kven veit kva det kan bli
fasong på til slutt…

Heidi