Men bønene våre får dei ikkje

Men bønene våre får dei ikkje

Alle krava til kven me burde vera, forventningane om det flinke og perfekte, alle dei usagde reglane
som dansar rundt oss i lufta,
klare til å klippa vengene av oss
og gjera oss ufrie.

Men bønene våre får dei ikkje tak i, bønene og håpet.

***

Diktet over er dagens håpsdikt frå meg. Dagen har i grunnen vore full av håp trass i den utruleg spesielle situasjonen me er i. Tida er alltid den blyantspissen som gjer at me kan røra verkelegheita for å gjera noko med ho. Akkurat nå lever me dagar som kjem til å koma i historiebøkene, og som dei fleste av oss nok aldri vil gløyma. Det at nåtida rører ved æva i eit lite berøringspunkt gjer og at me må leva utan fasit. Det gjer me alltid, men ofte gløymer me at det er slik.

Eg har brukt nesten heile dagen med elevar. Første del av dagen hadde me fjernundervisning med 7. klassingane våre. Aldri hadde eg trudd at heimeundervisning var så travelt. Eg sette meg klar på stolen klokka fem på åtte og hadde ikkje reist meg ein einaste gong då klokka var eitt. Kaffikoppen hadde eg nådd å drikka sånn ca fire slurkar av. Elevane jobba som heltar, og samtidig som me rettleia dei, forklarte oppgåver og snakka med dei på chatten for å høyra at alle hadde det bra, gav me beskjedar til kvarandre over mobilane. Elevane jobba som heltar, ein del av dei fekk gjort mykje meir enn på ein normal dag på skulen, og lydnivået var sympatisk sidan me ikkje høyrde lyd i det heile tatt.

Likevel kjende me at me sakna dei levande høglytte 7.klassingane våre, me sakna å sjå dei og høyra dei. Elevane gav og uttrykk for at det å måtta halda seg inne utan annan sosial kontakt enn familien allereie var ganske kjedeleg. Dei sakna rett og slett det normale livet sitt. Lett sentimental og prega av situasjonen tenkte eg: For nokre fantastiske elevar me har og for nokre utruleg dyktige og sympatiske kolleger eg har på trinnet.

Eg gjekk ein tur for å strekkja ryggen ut at og få skuldrene på plass. Det var ei eiga stemning ute og, få bilar og ein god del turgjengarar. Nokre av dei slo eg av ein prat med på to meters avstand. Alle var opptekne av det same, kor tid går me tilbake til det vanlege livet. Eg møtte ei som skulle ha reist på ein lengre tur utanlands i påsken. Ho sa at det at turen gjekk i vasken var ein bagatell samanlikna med alt anna nå. Me var einige om at det som var viktig nå var at Coronaen gjorde seg ferdig her hos oss, at liv og helse vart verna og at me fekk kvardagane tilbake. Eg legg merke til at både meg sjølv og andre etter mindre enn ei veke har fått eit nytt syn på kva me trygt kan føra på bagatellkontoen. Kanskje me lærer noko viktig av dette?

Eg kom til å tenkja på eit eventyr eg lytta til med skrekkblanda fascinasjon då eg var lita og dei vaksne las for meg frå det eine bindet av Mitt skattkammer hos farmor og farfar. Det handla om den vesle prinsen som hadde lakksko og fløyelskappe og budde på eit slott. Då døden kom på besøk ville han pynta seg med det finaste han åtte slik at døden skulle sjå at han var ein prins. Den gamle ministeren måtte fortelja han det prinsen ikkje visste. Det betydde ingenting at han var prins. Når alt kjem til alt er me alle like.

Det var ikkje meint å vera ei dyster avslutning på eit håpsinnlegg, bare ei påminning av at me av og til oppdagar kor sårbare me er når alt kjem til alt.

Hald håpet høgt, det skal eg gjera.

Heidi