Om å høyra heime i livet

Eg høyrer heime i livet

Eg høyrer heime i livet,
eg lener meg mot sterkare hender,
og kjenner dei ber meg
når eg ikkje sjølv orkar bera.
Trygg ligg eg der
med hendene rundt meg
som ein fjørlaus fugleunge i eit trygt reir.
Der ligg eg mellom stjerner og planetar,
mellom kvardagane og det heilage,
mellom fødsel og alderdom,
mellom barndomen og alt eg ikkje veit kva er.
Alt eg veit er kjærleiken,
at han er skapt for å bera meg
stille og utan store fakter,
heilt til eg ein morgon,
utan å skjøna kva som skjer,
strekkjer vengene ut
og kjenner eg kan fly att.

***

… «Han spurte så, han sagde så: Hvor hører du vel hjemme?»
Eg høyrer heime i livet, svarer eg. Og det gjer du og.

Med jamne mellomrom, og kanskje ikkje minst akkurat nå, kan me av og til stoppa opp og kjenna som gamle Obstfelder: «Jeg er visst kommet på en feil klode, her er så underligt.»

Av og til kan me av ulike grunnar bli sette litt ut av spel. Då er det godt å vita at me faktisk høyrer heime i livet. Det er her me bur, og her me skal vera med heile oss. Det er dette livet me er med på å skapa, det er dette livet me kan gjera noko med, det er her me kan vera med på å utgjera ein forskjell.

Hadde eg vore prest, kunne eg ha skrive: «Ta i mot velsigninga». Det hadde passa så fint akkurat nå… Og kanskje treng eg ikkje å vera prest for å kasta ut det tilbodet. Det er slett ikkje sikkert…

Heidi