Den raraste månaden

DÅ SKAL EG SYNGA DEI MOLDMJUKE SONGANE

Når alt sitrar
og livet skjelv,
når varmen kjem innanfrå
og bare vindane stryk huda mi,
Då skal eg syngja
syngja deg dei  moldmjuke songane
dei som kunne hatt triste ord,
det hender det er dei som passar best.
***

Akkurat nå er april månad i ferd med å bli til mai. I følgje klokka er det faktisk skjedd allereie. Ein av dei raraste månadane eg har opplevd er nå gått over i historiebøkene. Det spesielle er at andre rare månadar eg har opplevd har hatt såpass private grunnar til å skilje seg ut at det er bare eg og mine næraste som har lagt merke til det. Dette gongen har det vore annleis, me har kollektivt i lag med store deler av verda vore i ein merkeleg bølgjedal der koronanytt har summa uavlateleg frå alle massemedia, der store deler av verda har vore meir eller mindre nedstengt og der me nordmenn skil oss ut fordi me ikkje går med munnbind. Korleis mai månad vil bli er det ingen av oss som veit og få som vågar spå om, men med forsiktig optimisme så kan det kanskje sjå ut som om samfunnet veldig forsiktig er på veg til å koma tilbake på hengslene.

Og me er her framleis alle saman. Ingen eg kjenner har vore alvorleg koronasjuke, eg kjenner snautt nok nokon som har vore smitta. Likevel har nok fleire av oss gått litt meir på tå hev og med litt høgare aksler enn vanleg. Me har manøvrert oss gjennom dei nye kvardagane med reinare hender enn nokon gong før. Me har engsta oss for helsa til menneske me er glade i, og i ekstra sårbare stunder sett for oss oss sjølve tilkopla ein respirator. Me har og engsta oss for korleis landet vårt, og ikkje minst resten av verda, vil sjå ut når dette er over, og samtidig lurt på om og når det går over.

Fleire enn meg har vel likevel undra oss over kor tilpasningsdyktige både me og andre viser seg å vera når livet strammar seg til. Me lærarar har drive fjernundervisning sidan midten av mars, og eg trur dei aller fleste av oss synest at det i grunnen har gått over all forventning. I januar hadde eg ikkje akkurat sett for meg at eg skulle filma meg sjølv med iPad om kveldane medan eg underviste om for eksempel kyrkjemusikk, for så å leggja det ut på nettet til bruk neste dag. Fleire enn meg har sitte i møter og samtalar og observert sitt eige ansikt på ein skjerm medan me saman prøver å løysa små og store utfordringar. Ein bieffekt av dette har for meg, og kanskje andre og, er at eg har blitt fint nøydd til å observera mitt eige ansikt andre stadar enn i spegelen. Eg er blitt realistisk forsona med å måtta min eigen framtoning i mitt 58. år, og er nesten blitt van med det eg ser. Det er då noko…

Bent Høie haldt ein vakker tale til ungdomen. Eg kan skriva under på det han seier. Elevane våre er akkurat i desse dagar i ferd med å bli tenåringar. Den siste våren deira på baarneskulen er til nå blitt heilt annleis enn nokon skulle tru og ein del av dei tinga 7.klassingar alltid pleier å få vera med på har måtta leggjast heilt vekk. Dei har vore nøydde til å vera veldig mykje heime i lag med familiane, har måtta leggja til sides fritidsaktivitetar og har i lita grad kunna vera sosiale med kvarandre. Eg synest dei har vore kjempeflinke. Dei loggar seg inn på nettskulen kvar morgon og er stort sett bare positive, flinke og greie.

I grunnen har me vel vore ganske flinke alle saman. Eg høyrer andre rapportera om det same som eg kjenner på sjølv: stort sett går dette veldig bra, men i glimt kan me kjenna at me er litt trøytte og slitne på ein måte me ikkje heilt klarer å definera. Kanskje det er veldig naturleg at det er slik.

Eit stort privilegium har me utan tvil me som bur i dette landet. Me har ikkje hatt portforbod, men tvert i mot blitt utfordra til å koma oss ut på tur. Årstida spelar på lag med oss, og det gjer underverk med oss å koma oss ut til grønfargane og blåfargane, til fugleliv og vår. Me hadde til og med ei lita veke med nesten sommarliknande tilstandar før nordavinden innhenta oss. I dag på kveldsturen var eg tilbake i to lag ull under jakka, lue og strikkevottar, men du all verda så fint det er ute når ein bare var kledd for det. I dag var det alle blåfargane som bergtok meg. Eg trur eg fekk med ein del av nyansane i biletet øverst.

Vipene flaug lågt og skrikande over markene. Eg trur dei kanskje har lagt egg nå og prøver å avleia merksemda og å skremma vekk vandringsmenn og fiendar. Ein flokk med tjeldar spaserte på lange bein nede i tangen medan det sat stormåkar med mørke venger litt lenger ute på steinane. Det gjorde godt å få seg ein skikkeleg tur ut. Klokka nærma seg ti då me kom heim, og då var det framleis ikkje blitt skikkeleg mørkt.

Nå ønskjer me oss ei lys og lang årstid.

Heidi