Trådar av håp og silke

Å LENGE ME VEIT AT ME BLIR BORNE

Så lenge me veit
at me skal bera
og bli borne
blir ikkje avstanden mellom kroppane
større enn me kan leva med.

Me skal spinna
trådar av håp og av silke,
trådar av styrke og tru
som me og andre
kan sveipa oss i
når det trengst

Som prinsessa
som veit det hemmelege
skal me spinna skjorter av nesle og myrull
sjølv om hendene sprekk under arbeidet.

Me klarer det så lenge
me ikkje gløymer musikken.

***

Det er første mai. Denne dagen er meir enn noko dagen for solidaritet. Eg håpar solidaritet ikkje er ein gløymd dyd. Tvert i mot håpar eg at me meir enn nokon gong må sjå kva som er viktig i livet og kva som djupast sett er heilt bagatellmessig.

Sidan me hadde så fin tur gjennom Ryfast og over til andre sida på sundag, fekk me lyst til å gjenta suksessen. Eg måtte over og sjå om graset framleis var grønare på den andre sida, og det var det. Både det og trea var grønare og frukttrea blømde endå meir intenst. Grøne tre og kvite kirsebærtre har ein merkeleg verknad på meg. Eg har kjend det før og, men ikkje så sterkt som i år, trur eg.

I dag gjorde me det same som «Pitter si mor og tanten dis», me reiste til Jørpeland og fann ut kor blåbæra veks, eller i det minste kjem til å veksa. Då eg tok biletet tenkte eg at det vil eg ha på bloggen i dag, for det er eit passande bilete på håpet om at noko nytt og fint som skal koma når den rette tida er inne.

Me var og på Idse og Meling der eg kunne prøva å finna att bedehusa der mi kristenrussgruppe var på turné for nokså nøyaktig 40 år sidan. (Nå måtte eg stoppa og tenkja om eg hadde bomma med eit tiår, men det var ikkje så vel, eg kom fram til at talet stemde…) Eg trur ikkje eg har vore der sidan då. Så utruleg mange vakre stadar me har her i landet. At dei ligg bada i maisol gjer dei ikkje mindre vakre.

Så tilbake til det eg sa om at solidaritet er ein gammal dyd. I dag har eg lese Lönnebo si utleggjing om det som i min bokmålsomsetjing av den svenske boka hans blir kalla «Det hellige hjertes regel»: Han skriv då om «åndens frukter» som dei ni store dydene, og problematiserer det som har skjedd med ordet «dyd» som i veldig gamle dagar var eit heidersord om noko dei fleste ønska å leva opp til. Eit ord som passa på riddarar og helgenar. Nå er det nok dei aller færraste av oss som har nokon interesse av å bli omtalt som «dydsmønster», eit forferdeleg ord som lyser av hovmod, og kjedeleg prektigheit. Korleis vart det slik mon tru?

Uansett så ramsar han opp desse ni, som eg har lese så mykje om på bokmål at eg vel å referera dei på det skriftspråket: «Kjærlighet, glede, fred, overbærenhet, vennlighet, godhet, tålsomhet, trofasthet, selvbeherskelse». Saman med den gyldne regel om å gjera mot nesten din som du vil at nesten din skal gjera mot deg, meiner han at dette er eigenskapar som alle djupast sett ynskjer å sjå meir av uansett ståstad i livet, livssyn og religion. Det er slike eigenskapar me gjerne vil skal gjennomsyra samfunnet, nabolaget, arbeidsplassen og familien.

Lönnebo meiner at dette er ei liste dei fleste av oss godt kan henga på veggen og øva oss på i kvardagane. Han foreslår å fokusera på ein ting om gongen. Det er ikkje for ingenting han har vald å kalla boka «Veven» for ei treningsbok for sjela. Sidan eg har planar om å henga denne teksten opp på min facebookvegg, så tenkte eg at det kunne vera eit passande treningsprogram å henga opp på 1. mai. Ikkje minst nå i 2020, når koronakrisa begynner å røyna på på både den eine og andre måten.

La oss spinna av og veva med trådar av håp og silke, trådar av styrke og tru. Det er godt å ha noko å sveipa rundt oss sjølv og andre når me treng det mest.

Heidi