Om ulvar, hestablomma og Koronavirus

Eg skimtar stadig spora

Med reinleik og visdom skulle me gå fram,
med tålmod og godleik.

Eg skimtar stadig spora etter deg
det hender til og med at eg ser dei tydeleg.

Eg fylgjer dei
famlande, skråsikker og i blinde.
Kor skulle eg elles
gå med meg sjølv
sterk som eg er og svak,
trøytt og uroleg,
roleg og overmodig?

Eg fylgjer deg
utan solbriller
utan kart og GPS
med alt eg måtte ha
av mot og vilje.

***

I dag skulle bli ein skikkeleg skrive- og arbeidsdag for eg hadde mykje å ta igjen. Det vart det forsåvidt og, eg kom bare seinare i gang enn eg hadde tenkt. Eg skulle bare innom barnebarnet som snarast, for dei hadde sol på verandaen og eg hadde tilbod om ein kopp kaffi. Slikt kan ein ikkje la gå i frå seg.

Det er så forferdeleg vanskeleg å bryta opp frå ei verd der det bur ein to-og-eit-halvt-åring. I anledning dagen var ho utstyrt med store blomsterforma solbriller og var heilt sommarkledd fordi dei verkeleg har ein veranda som forvandlar vasskalde vårdagar til varm sommar.

«Skal me læsa Jøhette, mormor?» Ho hentar boka inne og mormor er klar. Ingenting er som å liggja tett saman på magen i sola og lesa om Rødhette. I eventyrbøkene ser mormor til Rødhette og alle andre bestemødre ut som dei er åtti år med oppsett grått hår, lange kjoler og runde briller på nasen. Dei ser eldre ut enn oldemødrer gjer i dag, eg har ikkje lagt skikkeleg merke til det før eg vart mormor sjølv, men den eventyr prototypen får eg heller leva med. «Mommor te Jøhette bur i huse der borte». Ho peikar med ein liten finger. Ho har tydelegvis ikkje gløymt at me måtte finna huset den dagen for to veker sidan då ho var så lite motivert for å gå heim frå tur at me måtte flytta oss inn i eventyret for å få gang på det.

Etterpå må me leita etter » Jøhette» på mobilen min, finn barnet ut. Og jo visst, der er ho på mange bilete og mange små teiknefilmar og forteljingar. Nokre av dei er så snille at bestemor aldri blir eten av ulven, bare gøymt i vedkassen heilt til Rødhette kjem med tømmerhoggeren i hælane, slik at han er klar til å koma inn og ta affære før ulven får lagt labben sin på jentungen. Eit av variantene er så politisk korrekt at Rødhette får med seg ein sunn og næringsrik grønnsakrett til bestemor i staden for ei korg med kaker og vin som det står i grunnforteljinga, eller som eg må innrømma at eg pleier å fortelja det; kaker og saft-. Rett skal vera rett.

Når eventyret er gjennomgått ein fire fem, gonger finn gullungen ut at det er på tide å gøyma seg for ulven. Ved hjelp av ein solstol og eit teppe lagar me oss ein absolutt ulvesikker gøymeplass for ei jente og ei mormor, og så sit me der og prøver å pusta heilt lydlaust mens ulven går forbi. Men han er jammen meg lurare enn me trudde, for me kan tydeleg merka at ha står og riv litt i teppet og knurrar forsiktig med ein stemme som kunne minna litt om mamma sin. Heldigvis går faren over, og me kan krypa letta fram att. Då er det på tide å finna ut om mormor kan finna bilete av troll på mobilen sin, og kanskje trollmusikken frå Dovregubbens hall?

Nå har me vore i ein lang fase der det mest spennande i verda er ulvar og troll. Framleis finst det ting som er for skumle til å nemna, for eksempel faren til Emil i Lönneberget, så han let me vera å snakka om.

Visst finst det litt av kvart å vera redd for i verda, så det kan kanskje vera bra å øva seg litt på ulvar og troll slik at ein veit litt om å handtera det skumle og usikre. Eg høyrde ein klok mann seia på TV i går at litt av kunsten under Korona-pandemien er å leva med det usikre, og ikkje heilt vita korleis, kor tid og på kva måte ting kjem til å bli. I følge han var det ein av dei nyttigaste ferdigheitane ein kunne ha i usikre tider. Det er kanskje ikkje så dumt å trena seg litt på å sitja under eit teppe og trena på å vera stille mens ein håpar at ulven går fort forbi, i alle fall ikkje så lenge ideen til leiken kjem frå barnet sjølv. Me har blitt minna på at me er sårbare alle som ein av oss.

Då eg var lita jente budde eg delvis i den same hagen som der barnebarnet bur nå. Eg har veldig klare minne om at det vaks hestablommar i store mengder før hagen var ferdig opparbeida og at to store jenter, Reidun og Siri lærte meg å laga kransar, krøller i vatn, fløyter og lange lenker av stilkane og ikkje minst å blåsa tusenvis av frø med kvite fallskjermer ut over markene. Det er ikkje mange blomar som kan gje så mykje barnsleg glede som hestablomma, sauablomma eller løvetann alt etter kva ein vel å kalla det. Eg seier som dikteren i «Løvetannens bønn». La de små barn komme til meg, for de vet ikke hva ugress er…

Heidi