Å bu i ventinga

Å kvila i ventinga,
velsigna motkulturelt.
Eg treng ikkje alle svara
ikkje i dag og ikkje i morgon.

Eg treng bare å finna kvila.

Ei hengekøya kanskje
til å bera meg og alle spørsmåla.

Det er i ventinga eg bur.

***

Teksten over er ein gammal tekst eg aldri har publisert. Eg kom over han då eg leitte etter dagens tekst. Det slo meg at han passa godt akkurat nå. Det er i ventinga me bur alle saman, og det er nå livet vårt er. Kanskje me blir flinke til å kvila i ventinga.

Eit vennepar av oss sat for 32 år sidan på ei trapp då me stakk innom. Me lurte på om dei venta på noko og dei svarte med eit visst glimt i auget at dei venta på å bli pensjonistar. To travle jobbar og barn på eitt og to år var i meste laget akkurat då.

Eg har ofte tenkt på at dei som alltid ventar på noko risikerer å gå glipp av mykje mens dei ventar. Dersom det er bare fjelltoppane som tel som «ekte tid», og resten er venting, så kan livet bli kort.

I dag har eg på sett og vis slåst litt med tida, eg trudde eg skulle få tid til litt av kvart, men det gjorde eg ikkje, for det eg skulle gjera i samband med jobben tok mykje lenger tid enn eg hadde trudd. Det var fleire digitale småting som eg eigentleg trudde eg hadde kontroll på som bare ikkje ville det same som eg. Eg får håpa at eg lærer av det slik at det går fortare neste gong… Bortkasta tid er ord eg prøver å unngå å bruka.

Klokka vart over ti før eg kom meg ut på den turen eg hadde gleda meg til å gå. Det var månelyst, klart og vakkert ute, og alle andre flinke menneske var heime og hadde sikkert lagt seg på ein måndagskveld. Det vart rett og slett ei av dei finaste opplevingane i heile dag å gå ein tur aleine i eit kveldslys som minna veldig om sommarnetter.

Heidi