Ei bøn for alt som koma skal

mai 8, 2020

Dei første varme maidagene i alt det intenst grøne,
florlette juninetter med intense lukter av syrin og sjasmin,
julidagar med bekymringslaus sommarglede,
mogne augustdagar med grøne stikkelsbær mot tunga,
september med vemodsvakre, skarpe kjenningar av haust,
ei bøn for glede og tillit,
for mot og styrke,
for kvile i det å vera menneske,
og for varmen frå andre menneske.
Ei bøn for alt som koma skal,
som me bare delvis kjenner,
og for all uroleg lengt
i våre utålmodige svoltne hjarte
og i vår skjelvande, ordlause tillit.
***

Langsamt opnar livet seg, til det som begynner å likna på kvardagane våre.
I går kunne me flytta soknerådsmøtet frå eit digitalt møterom til eit heilt ekte rom i kyrkja der me sat to meter frå kvarandre på nysprita stolar og nesten bobla over av entusiasme over å få møta folk igjen på ekte. I dag har eg vore på eit like ekte møte i diakoniutvalet, og det begynner å tikka inn meldingar frå venner som skriv at nå kan me jo gjera ein avtale og møtast igjen snart.

På måndag skal sjuandeklassingane våre på skulen, ein skule med nye og uvante reglar, med pultene på god avstand frå kvarandre, fleire daglege omgangar med vask av pultflate og ikkje minst hender, dørhandtak, gelender og stolar, og med adskilte friminutt på ulike område og mykje uteskule. Det blir godt å sjå elevane igjen. Fleire av dei eg hadde den faste kontaktlærarchatten på teams med i dag hadde lys i auga og gledde seg til måndag. Me får håpa me klarer å gjera skulen til ein god og trygg stad å vera på dei vekene dei har igjen av livet som barneskule-elevar. Dette blir jo noko me vil eiga i lag med dei seinare, akkurat som me hadde ei veke i lag på leirskule som fleire av dei kjem til å hugsa for alltid, så har me nå ein felles vår i lag med Koronakrise og skule i heimane. La oss håpa at det og er ei eingongsoppleving.

Det utfordrande nå er å leva akkurat passe normalt til at me ikkje går inn i ei smitteoppblomstring. Dei færraste av oss har spesielt lyst til å få Covid 19, dei fleste av oss er endå meir redde for å smitta nokon som absolutt ikkje bør bli smitta, og dei aller fleste av oss vil helst vera i lag med menneske me er glade i på «vanleg måte» utan å tenkja smittevern heile tida. Det blir ein slags kontrast mellom at ein i ein del samanhengar skal ha helst to meters avstand til andre, og det som er det normale livet på ein skule og i eit klasserom. Eg liker å vera raus med klemmar, stryka elevar trøystande over ryggen, pakka elevar tett saman i ein koseleg krok og lesa høgt for dei. Det seier seg sjølv at det kan me ikkje gjera nå, men likevel veit eg jo at det er vanskeleg å hjelpa ein elev med ei oppgåve på ein meters avstand, og at elevar på 12-13 år virkar som magnetar på kvarandre.

Me får vera så kloke me kan. Me gløymer ofte at livet slik me har pleidd å kjenna det og er eit risikoprosjekt. Me kan kor tid som helst få ein takstein i hovudet eller falla om på gata av andre årsakar. Me har bare blitt så veldig minna om vår eigen sårbarheit dei siste vekene. Det har liksom gått opp for oss kor små me er overfor dei store kreftene i verda, og me gløymer kor usannsynleg mange tannhjul som skal snurra i det store maskineriet for at verda skal vera slik me kjenner henne.

Eit par veker inn i krisa virka plutseleg ein del av reklamen i fjernsynet ekstra overflatisk, og alt det me gjerne kaller i-landsproblem virka tåpelege og bagatellmessige. Me kunne til og med reagera på at folk i spelefilmar sat veldig tett i ein sofa, åt fastfood utan å vaska hendene, eller klemde folk på gata.

Framleis er nyheitssendingane på radioen sentrerte om antall smitta og om Koronakrise, og framleis takkar dei fleste av oss det me måtte tru på av gode makter for at me bur i eit land der Erna Solberg, Bent Høie og Kong Harald snakkar til oss med formanande respekt og med tru på menneskeverdet. Det som blir sagt i eit større land ei dagsreise unna, som me ofte har likt å samanlikna oss med, får meg til å frysa på ryggen. Eg har som prinsipp å ikkje koma med personangrep på bloggen min, så dette får vera det næraste eg kjem. Måtte solidariteten og trua på menneskeverdet ha grunnfeste i oss, og måtte han strekkja seg lenger enn både til nasetippen og landsgrensene.

Eg har framleis elevdikt eg har avtale om å publisera, så eg sluttar på same måten som eg gjorde i går: