Så får det vera det same med resten

Eg såg meg i spegelen.
Eg kikka nærare etter
og såg
at åra på mystisk vis
har sprunge frå meg.
Eg må vel ha vore her
den dagen det skjedde?
Ja, det må eg jo ha vore.
Eg som har levd og levd.
Eg som har hanka inn
dansande dagar,
strevsame dagar,
fire barn
og hundrevis av elevar.
Eg har sett gjestar koma og gå
og godtfolk passera langs vegen.
Eg har hatt malande kattar
strykande mot leggene mine
og meir enn ein gong
plukka roser  og kvite blomar.
Eg har klamra meg fast
med tenner og negler.
Har hengt bakpå tida
medan det gjekk så det kosta
og klort meg fast etter beste evne.
Visst var eg der då toget gjekk,
det gjekk bare så fort.
Eg har så mykje å gjera
i dag eller i går
eller helst i sist veke.
Svara finn eg ikkje,
eg bare kviskrar lågt
medan det heile susar vidare:
Herre gjer meg til ein reiskap for din fred.
Lat meg så fred der hatet rådar.
Så får det vera det same med resten.
***

Eg begynte å skriva kvar dag på bloggen den dagen Norge stengde ned, eller var det kanskje dagen etter. I fleire år har eg skrive dikt om håp og mot og hatt ein sterk følelse om at det kjem til å bli bruk for dei ein dag.

Då me runda 13. mars, tenkte eg at «kanskje det er nå» nokon har bruk for dikta? Fram til nå har eg leita fram, eller skrive eit nytt kvar dag, og nå har eg begynt å leita i gamle gøymer. Teksten over skreiv eg for ni år sidan. Han var av dei eg vraka då eg skulle finna tekstar til diktsamlinga som kom ut det året, eller kanskje eg skreiv det om til det ugjenkjennelege? I dag fann eg det at og tenkte at det som står der er jo faktisk noko eg framleis kan ha lyst til å fortelja, og så fekk det bli dagens tekst.

I dag har me hatt «ein nesten heilt normal sundag». Rett nok vart det gudteneste frå nettet, før det vart nokre timars arbeid med å førebu den komande skuleveka. Det blir ei annleis og spennande veke som eg er spent på.

Etterpå reiste me ut på tur. Det var solskin, men akkurat så bitande kaldt som det er her av og til på denne tida når nordavinden set inn. Leif hadde funne ei rute som svingde innom Viste-hola, ein av dei eldste steinalderbustadane i landet. Eg har vore der fleire gonger, men nå var det ganske lenge sidan. I ei relativt grunn fjellhole budde det ein flokk menneske, kanskje rundt 20 personar, så det må ha vore relativt trongt om plassen då nordavinden sette inn. Bein frå hola visar at dei har jakta på sel og sjøfuglar.

For første gongen på lenge fann me ut at me ville eta middag ute ein plass. Me gjekk forbi Viste Strandhotell der dei serverte sundagsmiddag. Me fekk eit bord i eit rom heilt for oss sjølve med nydeleg utsikt over sjøen. Sett innanfrå var det ein nydeleg maidag, sett utanifrå måtte det ganske varme klede til for å få den same opplevinga.

Om kvelden var me inviterte til å eta kveldsmat heime hos venner av oss. Det er veldig lenge sidan me har vore på besøk hos nokon bortsett frå hos Ingrid og Oddvar som høyrer til det me på det oppdaterte språket vel må kalla «familiekohorten», så i dag hugsa me «det gamle livet vårt», og gløymde nesten at me framleis er i Korona-krise.

I morgon skal eg gjera noko så normalt som å gå på jobb og sjå elevane att etter å ikkje ha vore i lag med dei på eit like langt tidsrom som ein sommarferie. Det blir fint og litt spennande. Alle trinna har fått tildelt ein turdag der me skal ta «kohortane» med ut på tur. På måndagar er det me som skal i veg. Så eg sjekka Yr i gårkveld såg eg at dei melde 2-4 varmegrader, altså kaldare enn det har vore nesten alle dagane i vinter. I dag hadde dei lagt eit par grader på vermeldinga, men kaldt blir det. Håpar at elevane har oppdaga kor kaldt det er slik at dei ikkje er blåfrosne etter ein time. Denne læraren skal stilla med fleire lag ull + vottar, lue og varm drikke, har ho tenkt. For eit par år sidan bestemte eg meg for at nå var eg blitt vaksen nok til at det var slutt på å gå og frysa…

Eg ynskjer alle lærarar som les dette og som skal starta med undervisning på skulen denne veka ein god oppstart.

Heidi