Nå er me så langt

Etter mykje hardt og kjekt arbeid har eg og dei sju skrivejentene mine nå eit bokmanus nesten klart for trykking. Eg veit at eg ofte har skrive om kor interessant det er å arbeida med skapande skriving med barn og ungdom. I år er jentene i kulturskuleklassen min spreidde i alder frå 12-20 år. Det fine er at dei likevel er ei veldig fin gruppe som tek vare på kvarandre og oppmuntrar kvarandre. På tysdagar er eg ofte trøytt når eg etter undervisning og prosjektutviklingstid skal nesten rett på kveldsundervisninga. Så snart me er i gang så føler eg meg ikkje trøytt lenger. Det gir energi å vera i lag med denne gjengen. I siste liten fekk eg lyst til å ta med nokre av tekstane. Dei som får koma til orde her er Gabriele og Hannah. Det er litt tilfeldig, for her er det mykje fint å velja i:

Ho forstod ikkje

Ho hugsa den første dagen då det starta.
Dei stygge blikka i spegelen om morgonen og om kvelden.
Ho hadde merka dei store armane sine som bare hang der
som blaute klær på ein kleshenger.
Ho såg at det var stygt, men ho let dei vera der.
Den neste veka la ho merke til dei breie hoftene sine.
Dei likte ho heller ikkje.
Ho syntest dei fekk henne til å sjå feit ut.
Kvar veke merka ho nye ting.
Det siste ho merka
var at då ho ville sjå på ansiktet sitt i spegelen
så var spegelen heilt blank.
Det var sol ute.
Sola var fin.
Ho skulle ønska at ho var like fin.
Ho forstod ikkje
at den som hata det ho såg i spegelen
kunne vera fin.
Korfor såg ho det ikkje sjølv?
Kanskje det ikkje handla om å vera fin?
Kanskje det handla om noko mykje meir komplisert?
Kanskje handla det om å vera sola utan å sjå ut som ei?

*

Det var aldri nok

Du gjorde dette mot meg.
Du forventa aldri at eg skulle klara meg.
Eg skal ta fram nål og tråd og sy bitane saman.
Eg gav deg alt.
Det var aldri nok.
Ikkje eingong tårene
fekk det til å bli.
Nå står du der og ser på meg.
Du ser ut som du har tapt
ein million i Lotto.

Gabriele

​*

Hjerte rimer på smerte

Hjertet, det låg der knekt.
Det hadde uansett blitt knust før eller siden.
Dette hjertet er ikke av glass.
Ikke kast det.
Fest blodårene sammen igjen.
Bind muskeltrådene sammen.
Dette hjertet skal ikke på søppelhaugen.
Det er knust,
men kan bli helbredet.
Lever det heller til gjenbruken,
eller ta det med deg hjem.
Hjerte rimer på smerte,
det er det en grunn til, kjære deg.
Og om det ikke rimer,
kan det uansett helbredes.
Om hjertet ditt er knust,
har du andre organer.
Du kan elske noen like sterkt med en lunge.
Det finnes alltid flere muligheter.

Hannah

*
Det er fint å sjå kor godt elevane i sjuande klasse synest det er å vera tilbake på skulen. For mange av dei er to månadar uendeleg lang tid. Fleire kom tilbake og hadde vakse minst fem cm. Dei synest det er litt trist at ikkje alle kan vera i lag i friminutta, og kanskje litt stress at dei må vaska hendene heile tida. Det å halda ein meters avstand er heller ikkje lett.

Eg merkar at ein blir sliten på to litt ulike måtar med fjernundervisning og klasseromsundervisning. Eg er glad for at me får desse vekene saman før dei skal vidare, og det er litt hjarteskjerande at eg med ein viss sannsynlegheit ikkje får dela ut avskjedsklemmar når me nærmar oss
St. Hans.

Livet er nesten i det normale hakket igjen. Me får håpa at det verste Koronastyret er over nå. Det får visa seg.

Heidi