17.mai

17.mai i skuggen frå Covid 19 viste seg med fasiten i handa å vera ein veldig fin dag. Me innleia med frokost i lag med barnebarnet og foreldra hennar. Etter frokost med både nysteikte rundstykke, eggerøre og kake som barnet med veldig nyvaska hender hadde fått vore med på å pynta, måtte eg og ho leika med duplofigurane.

Inspirert av fjernsynet som stod på, reiste figurane rundt i bil for å besøkja dei gamle og sjuke, og barnebarnet syntest dei og måtte få besøk av ei «syttemai-ku». «Hær æ de plass til tog», sa barnet og la ut ei togskinne med eit duplotog. Først seinare kom eg på at ho nok har høyrt om syttanda-mai-tog og hadde litt uklare formeiningar om kva det var. Sjølvsagt kom ulven forbi både ein og to gonger, så me måtte sitja klare med eit teppe å gøyma oss under. Synd at ho ikkje fekk med seg dagsrevyen i kveld, for der hadde dei eit filmklipp der ein ulv var på veg inn til sentrum i ein norsk by. Det hadde nok vore midt i blinken, og kanskje litt i overkant spennande.

Litt fjernsyn vart det tid til, og på slike dagar er eg lett å røra. Eg syntest det var ein flott idé at kongefamilien reiste rundt i veteranbilar og besøkte stadar der dei offisielt ikkje var venta. Dagens sterkaste inntrykk var då dei besøkte eit eldresenter der ein mann reiste seg frå rullatorstolen og vart ståande framfor kronprinsparet med bøygd rygg og ærbødig bøygd hovud. At Mette Marit sette seg heilt ned på huk i bunaden slik at dei kunne få blikkontakt, og vart sitjande slik for å snakka med han, var rett og slett vakkert. Eg las etterpå at han var tidlegare livvakt på slottet, så det kan jo vera dei kjende kvarandre godt. For meg vart det i alle fall ei forbilledeleg handling. Det å ta seg tid til å stansa opp og setja seg ned på huk der det elles ville vera nærliggande å gå vidare, det er det me bør gjera oftare. Det er slik me får kontakt med barn og med menneske som av ulike grunnar står med bøygd rygg. Begge deler kan fort føra til flotte og sterke menneskemøte.

Eg måtte kikka litt ut i gata vår for å sjå om nokon stilde seg opp for å synga nasjonalsangen klokka eitt. Det var det ingen som gjorde, men det var sikkert fleire enn meg som stilde seg opp i stova for å vera med etter beste evne. «Ja vi elsker» er forresten ikkje den songen eg drøymer om å syngja av full hals tett saman med kjende og ukjende. Eg har vel fram til nå til gode å koma opp på foreskrivne tonar på «Elsker, elsker det og tenkjer», dersom ein startar i eit nokonlunde normalt toneleie, for då ikkje å snakka om «den saganatt som senker, senker drømme på vår jord».

Songen går alt for høgt for meg, det hjelper ikkje ein gong å gå opp på tå og strekkja hals. «O helga natt,» er vel omtrent den einaste songen som er endå meir utilgjengeleg, men den blir det heldigvis aldri venta at eg skal syngja med på. Å halda fram med at eg synest deler av teksten i tillegg er vanskeleg å gå god, for sømer seg ikkje på 17.mai. Eg har ikkje problem med at fedrene har kjempa og mødrene har grett, eg synest det er atskillig vanskelegare å gå god for «har den Herre stille lempet, så vi vant vår rett». Sett med vår tids briller synest eg det er ganske farlege tankar om at alle godene me har har me fortent fordi det er vår rett, og ikkje minst at det har blitt slik fordi «den Herre stille lempet». Men som sagt, det skal få liggja i dag. Eg veit at tekstutsnittet høyrer heime i ein annan kontekst.

La meg heller fortelja at andre pulje med gjester og vart veldig koseleg. I lag med mor, far, Odd Christian og Sonja koste me oss med 17.mai-mat som ikkje akkurat er kvardagskost i heimen: rømmegrøt, spekemat, flatbrød, salat, rundstykke og karbonader. Mor og far hadde med seg lefser og heimelaga rabarbragraut med fløte, og saman med kaker og moreller så vart det ein buffet som me kan leva lenge på. Rabarbra smaker så veldig av sommar, så det må vel bety at sommaren snart eller nesten er her…

I morgon er det ny utedag med vervarsel om to kalde varmegrader, så det er viss ingen grunn til å leggja klar shorts og bikini i den grad ein måtte operera med den slags antrekk. Etterpå er det planleggingskveld for komande skuleår fram til klokka ni om kvelden, så det er viss all grunn til å avslutta 17.maifeiringa før kvelden blir til natt slik det så ofte skjer før eg har fått sukk for meg. Når eg får spørsmålet ein gong i framtida om kor eg var då Oddvar Brå brakk staven eller då landet vårt ikkje fekk feira 17.mai på grunn av koronasmitte, kan eg alltids lura meg inn hit og finna eit fyldig referat. Ein veit aldri kva ein kan få bruk for…

Heidi