Heilage sekund

Heilage sekund,
sjenerte og barføtte,
kan plutseleg vera der
utan å ha ropt høgt,
utan ein gong å ha sagt i frå på førehand.
Du anar kanskje smilehola
langs skydekket på himmelen
og så brest det heile opp
stort, andektig og stillfarande
ein flamme utan veike,
ei kvit due som streifar synsfeltet,
du pustar inn og ut
forsiktig og roleg
vil ikkje forstyrra,
ikkje pusta hol i noko.
Heilage sekund
kan plutseleg løfta deg
forsiktig ut av dagen og firkanten.
Det hender dei varer
i fleire minutt.

***

Sånn omtrent dette var det eg ville seia. Orda kan eg finpussa seinare. Det er opplevinga eg prøver å halda fast. Ho var der seinast i dag.

***
Og så vil eg gratulera Sunniva med dagen. Barna ber alltid med seg fragment av hjartet mitt, eg saknar dei alltid litt når dei ikkje er i nærleiken av meg. Oslo er ikkje så langt borte. Det er det eg fortel meg sjølv. Av og til får eg lyst til å syngja med Sally Nilsen på kav Stavangersk: «Kom hjem te na mor, kjera baden, kom hjem og få komla med dott». Sjølv om akkurat dette barnet ikkje er spesielt glad i komla, og sjølv om eg aldri har funne på å dytta kvitt fett inn i midten på dei komlene som ein sjeldan gong blir kokte i ei stor gryte ute på kjøkkenet. «… men alligavel…»

Heidi