Helsing frå Kristi Himmelfartsdag

Livet er blitt grønt og lyst om enn framleis ikkje veldig sommarvarmt. Bileta over frå ein tur i Sandtangen i ettermiddag viser at naturen for alvor er i ferd med å vakna til liv. Framleis er naturen kledd i desse lysegrøne og irrgrøne nyansane som er så intense og overveldande i mai.

Endeleg har eg fått tid og ro til å gjenoppdaga at utestova er ein god stad å vera. Etter å ha nytt livet der i gårkveld, vart det både frokost, fleire krus med morgonkaffi og fleire aviser der i føremiddag. Det er som å vera ute når det eigentleg er litt for kaldt til å vera det. For første gong på veldig lenge tok eg meg tid til grundig lesing av 3-4 aviser. Det er akkurat som om livet er i ferd med å falla til ro i normaliteten igjen.

Eg har sett at mange har følt seg utfordra på det å ha så mykje ledig tid nå under Koronakrisa. Slik har det ikkje vore for meg. Merkeleg nok så trur eg at eg brukte ein heil del meir tid på skulerelatert arbeid under heimeskuleperioden enn eg gjer til vanleg. Det var liksom alltid noko å retta, noko å planlegga, noko å spela inn på film. Når eg tenkjer tilbake på det etter to veker i ein «meir normal» arbeidssituasjon, så var det ei interessant tid som utfordra på nye måtar og var annleis enn det meste eg har opplevd og kanskje kjem til å oppleva.

Nå i april og mai har eg hatt nokre ganske «store oppgåver» som til ein stor del ikkje har vore relatert til den vanlege jobben på skulen. Nå er eg «i mål med det meste», og tida opnar seg. Ein annan aktivitet som er heilt sjølvpålagd er at då skulen og samfunnet «stengde ned», så bestemte eg meg for å skriva på bloggen min kvar dag så lenge unntakstilstanden varte. Av og til kan eg få heilt klart for meg at det er ting eg skal gjera, og slik var det med dette. Eg tenkte at eg kanskje på denne måten kunne bidra med noko som kunne vera positivt for ein eller annan i ei vanskeleg tid. Eg hadde skrive mange dikt om håp, tru og livsmot, som eg visste eg skulle bruka til noko ein eller annan gong. Kanskje det var akkurat nå?

Det har blitt mange seine kveldar, og i går då me fekk langfri og eg visste at eg hadde god tid for første gong på lenge, slo det inn over meg ein på ein måte ganske behageleg følelse av å vera trøytt og søvnig. Kanskje omtrent som å vera lukkeleg i mål etter eit maratonløp. Dei som kjenner meg godt veit at det er ei kjensle eg har lite erfaring med, men det eg har er faring med er at eg har hatt det travelt før og veit at eg pleier å henta meg nokså fort inn igjen.

Eg trur at eg og mange med meg har gått litt på tå hev i ein ganske lang periode og lurt på kva som kjem til å skje, og kor denne epidemien og alt han ber med seg vil ta oss hen. Nå kjennest det som om me har landa litt og kan senka skuldrene sjølv om me veit det ikkje er over endå. Nå blir utfordringa å vera akkurat passe forsiktig.

I dag har eg hatt litt av den følelsen eg pleier å ha når det nettopp har blitt sommarferie, ei kjensle av å stå overfor eit hav av god tid som eg snart skal hoppa uti. Eg må bare henta meg inn litt før eg hoppar.

Eg har høyrt eit program med Ole Paus på radioen. Eg har fått sånn sans for den mannen. Eg liker fleire av tekstane hans veldig godt, og gjennom Ketil Bjørnstad sine sjølvbiografiske bøker synest eg nesten eg har blitt litt kjend med han. Verda er full av menneske eg kunne hatt lyst til å bli kjend med og i tillegg kjenner eg så mange fine folk allereie som eg gleder meg til å bli endå meir kjend med. Ole Paus seier at han er grunnleggjande glad i menneske, og det trur eg at eg og er. Han fortalde at han elska å høyra på salmesong i radioen og at han skreiv salmar som 4-5 åring der han brukte alle dei fine «salmeorda» som han eigentleg ikkje forstod kva betydde. Det kan eg relatera til. Eit av høgdepunkta for meg på radio var «Ord for dagen», ei dagleg opplesing av eit dikt før barnetimen for dei minste. Eg forstod heller ikkje heilt alle orda, men dei var så fine.

Eg er heldig som er eit barn av Norsk rikskringkasting. Det gav meg erfaring med mykje rart som eg truleg elles aldri ville kome i befatning med; folkemusikkhalvtimen, morgonandakten, ønskediktet og så vidare. Me fekk til og med med oss daglege meldingar om fiske om fangst med «snørva» og om «møssa på stampen» og andre uforståelege ting som vekte nysgjerrigheita, for ikkje å snakka om Reidar Morset si muntre nynning til morgongymnastikken med knebøy og annan akrobatikk. Den soleklare oppfylgjaren av barndomen sine radio-opplevingar er å lytta til P2. Det gjer eg kvar dag og så ofte eg kan.

I kveld sat eg og Leif i hagestova og såg Per Arne Dahl sitt intervju med Egil Grandhagen som vart laga i slutten av April for å sendast ut på nettet på Kristi Himmelfartsdag. Det som gjorde det veldig spesielt var at Grandhagen døydde av kreft natt til i går. I intervjuet er han prega av sjukdomen og det var eit sterkt og gripande intervju.

Dei siste vekene har tema i KRLE i sjuande klasse vore Kristi himmelfartsdag og pinse. Det er eit spennande fag å undervisa i, og bruker alltid tid på å prøva å setja meg ekstra godt inn i det eg skal gå gjennom med elevane. Det gjer noko med meg sjølv, sjølv om eg er veldig bevisst på at det som skjer i timane er å informera og undervisa og prøva å gjera elevane interesserte i dei religiøse sidene ved livet enten dei lærer om kristendommen, islam, jødedommen, hinduismen eller buddhismen. Eg håpar å bidra til at dei skal føla respekt for andre menneske sitt livssyn og for det at me trur forskjellig, og kanskje ikkje trur i det heile tatt. Og så håpar eg at i alle fall ein del av dei får med seg allmennkunnskap som mellom anna inneber at dei veit korfor folk i Norge etter tradisjonen har feira dei kristne høytidene.

I morgon er det ein ny fridag utan vekkjarklokke. Akkurat det må det vera lov å nyta sjølv om eg er veldig glad i jobben min. Dersom nokon måtte lura på korleis ein del av oss lærarar har tuska til oss den fridagen, så er svaret at me har flytta ein planleggingsdag til timeplanarbeid på kveldstid. Det har me hatt denne veka, og nå er snart hovudlinjene for neste skuleår på plass.

Heidi