Første dagen som likna på sommar

I dag var det godt og varmt på terrassen. Det var nesten så det vart på tide å gå ned i kjellaren og finna fram sommargarderoben. Biletet over er teke på veg sørover frå Kvassheim fyr, og viser at det var litt kjølegare ute ved havet i kveldinga.

Kanskje biletet og avslører at me har fått sommargjester… Halvard har vore her sidan måndag, og i dag kom Henrik, Eva Mari og hunden Lara kjørande. Nå har verda opna seg såpass at me vågar å ha pinsebesøk. Me vågar til og med å snakka høgt om det. Me har eit stort hus, og stolar på at det lokale og lægmælte smittevernet skal halda. Det kjennest veldig godt at verda langsamt er i ferd med å normalisera seg.

I dag vart det opna for at nordmenn kan dra til Danmark i sommar. Me har ein einvegsbillett for to personar utan bil til Hirtshals i juni. Den opprinnelege planen var jo interrail med innlagd pilgrimsvandring frå Porto til Santiago de Compostella. Regelen om at me måtte førehandsbestilla seks netter med overnatting i Danmark passa ikkje så bra for oss i denne omgangen, så dersom det ikkje opnar seg endå litt meir, så spørst det om billetten blir benytta. Me får sjå. Det er ingen stor ulukke om billetten blir liggjande ubrukt og me må halda oss i Norge.

Det er mykje me ikkje veit om sjølv den næraste framtida. Eg ser for meg nåtida som det bittelille punktet der blyanten berører papiret medan me skriv livet vårt. Det som ligg bak er allereie skrive, og framtida kan me ikkje skriva før ho er her. For meg er det ein god tanke at det er nå-et me til ei kvar tid kan gjera noko med. Alt anna kan og må liggja inntil vidare. Det er litt befriande å tenkja at me lever eit sekund om gongen.

Heidi