3.juli

Dagen starta med nydeleg frokost på pilgrimsgården. På grunn av smittevern hadde dei gjort maten klar på serveringsbrett med små øskjer med nysteikt surdeigsbrød, ferske heimebakte rundstykke og ulikt pålegg. I tillegg var det eit kokt egg og eit vaffelhjarte med pilgrimsmerke på.

Etterpå prøvde me å ringa Ingrid som fyller år i dag, men ho var oppteken i andre telefonar. Då ho ringde oss opp igjen, hadde me nettopp kome inn i Nidarosdomen. Dagen før hadde me tulla med at me fekk ringa henne der i frå og synga bursdagssongen. Nå vart det akkurat det me gjorde, me gjekk til eit hjørne der me var aleine og song så forsiktig me kunne. Etterpå fekk ho ei lita omvisning med mobil. Det er ikkje alle som blir gratulerte såpass standsmessig på store dagar.

Sidan sist eg var der har dei gjort noko med lyset inni. Dei var faktisk opptekne med lyssetjingsarbeid akkurat nå. Lyset gjorde at opplevinga vart annleis og sterkare fordi detaljane og interiør høgt oppe under taket kom fram på ein heilt ny måte. Eg lurer og på om det samiske altaret i midten nede har kome sidan sist,

Eg blir alltid fyld med ei slags ærefrykt når eg kjem inn i denne katedralen. Det er så storslagent og vakkert. Eg tenkjer på alt det levde menneskelivet og truslivet som er gøymt i dette store rommet opp gjennom tidene og på alle generasjonane som har kome inn hit som pilgrimar eller som innbyggjarar i Trondheim. Sist eg var der sat eg lenge og skreiv, og eg hugsa det som så fint at eg hadde teke med meg skrivebok og penn i dag og. Eg såg på alle menneska med ryggsekkjer og mobiltelefonar som gjekk rundt og knipsa bilete for å ha med seg litt av opplevinga heim.

Eg såg på dei som med stort alvor tende lys, og eg tende sjølv lys for nokon som eg hadde med meg på ein spesiell måte i tankane akkurat i dag. Eg såg på ei lita jente som strauk over utskjæringane med fingertuppane når ingen såg på, og eg såg på ein gut som hadde oppdaga at det var fantastisk akkustikk når ein stod under buen framfor høgaltaret og laga smellelyder med tunga, så det gjorde han.

Oppe i buegangane mellom helgenar og glasmaleri dukka det opp ein mann i blå kjeledress med verktøyskrin og tommestokk. Han dreiv på med arbeid i samband med lyssetjingsprosjektet vil eg tru, men det var så fint å sjå eit lys levande menneske der oppe. Truleg tenkte han lite over at han akkurat nå var ein del av det oppbyggelige interiøret i Trondheim domkyrkje. Eg fekk meg ein halvtime til ein time med skriving før me måtte vidare. Eg tenkte at ein eller annan gong må eg prøva å skaffa meg ein heil skrivedag der inne. Eg kom og til å tenkja på at eg faktisk har sjansen til å gjera akkurat det i Brynekyrkja kor tid eg vil. Der kan eg til og med låsa meg inn sjølv.

Så bar det vidare. Me stoppa for å lada litt i Steinkjer, og så køyrde me langs endelause trønderske skogar med myrull og markblomar langs vegkanten. Då me nærma oss grensa til Nordland fylke opna landskapet seg, og det dukka opp blå runde fjell med kvite flekkar av snø mot horisonten. Så spennande det er å utforska delar av landet der me ikkje kjenner landskapet frå før.

Då det kveldna kunne me svinga av E6 og kjøra til Mosjøen der me skulle besøkja nevø og fadderbarn Arild som bur her med Hege og tre fantastisk fine ungar. Me har Vore så heldige at me har fått fått møta med jamne mellomrom sjølv om dei bur langt borte. Me vart varmt tekne i mot med heimelaga pizza og har hatt ein koseleg kveld i lag med dei. I morgon får me vera med og feira ein 6-årsdag, og sidan me skal vera her ei natt til, så får me sjansen til å sjå oss om i eit litt fredelegare tempo enn me har hatt dei tre første dagane.

Då me begynte å tenkja på å leggja oss klokka elleve var det framleis fullt dagslys, og sjølv om me er litt sør for polarsirkelen så blir det ikkje mørkt her på denne tida av sommaren. Dette lyset er heilt magisk. Eg trur aldri eg hadde kome meg i seng om eg hadde lys heile døgnet… Nå får eg prøva å gjera akkurat det likevel. Eg reknar med at morgendagen og blir innhaldsrik.

Heidi