5.juli

Det var med ei viss sorg me snudde bilfronten sørover då me reiste frå Mosjøen i dag. For det første var det litt trist at besøket var over, og for det andre så hadde eg hatt veldig lyst til å sjå meir av dei nordlegaste landsdelene når me først er så langt. Me får ha det til gode. Eg har forelska meg heilt i dei nordnorske sommarnettene som aldri er i nærleiken av å bli mørke. Det er det næraste eg har kome min gamle draum om å finna patenten på å forlenga døgnet.

Eldstejenta i huset varta opp med frokostpannekaker i dag og. Eg let meg imponera. Ho er nettopp ferdig med 3.klasse og ordnar opp med det meste heilt aleine. Det var ein flott start på dagen. Så tok me fatt på ein veg me hadde gleda oss til å køyra, riksvegen som går lenger ute langs kysten enn E6 som me køyrde nordover. Me vart ikkje skuffa. Naturen langs Helgelandskysten var heilt fantastisk. Me hadde ikkje tid til å stoppa overalt der me hadde lyst til å fotografera, så eg sat og knipsa vilt frå passasjersetet samtidig som eg strikka på ein blondeaktig babyjakke i kvit babyull med masse holmønster.

Me hadde bestemt oss for å prøva å gå opp for å fotografera holet i Torghatten, ein sundagstur mange andre og hadde tenkt seg ut på i dag. Den første tabben var at me ikkje tok oss tid til å skifta til skikkelege sko, for vegen me skulle opp var ganske steinete og ulendt sjølv om det til dels var laga steintrapper. Me kom oss likevel greitt opp og ned utan å skli på våte steinar eller tråkka over. Det var ein fin tur. Då me kom opp var den siste biten opp til holet ei slags røys av store steinar. Der stod det på eit fareskilt at ein gjekk opp på eige ansvar fordi det kunne oppstå ras.

Det ende med at eg venta nedafor røysa slik at eg aldri fekk kikka inn i holet og ut på andre sida. Eg angra litt då eg såg at andre gjekk der både med 3-åringar og med babyar i beremeis. Kanskje eg får ein ny sjanse ein annan gong. .. Det er nesten slik som i USA der det står fareskilt over alt om at ein kan koma til å skli på golvet slik at ein er advart. Litt herleg kardemommelovaktig er det nå i det minste at det står «Rasfare, du går videre på eget ansvar. God tur.» Sidan ein av oss kom seg heilt opp fekk eg i det minste eit skrytebilete å leggja på bloggen.

Dersom me hadde starta lenger nord enn me gjorde måtte me ha teke fleire ferger, slik me gjorde det trong me bare ei. Me hadde høyrt at det var ein del turistar langs vegen, så me tenkte det var lurt å vera ute i god tid. Førti minutt før avgang var me der, og då var det allereie ganske mange bilar i køen. Slike kystferger er ikkje alltid så store, så me var slett ikkje sikre på at me ikkje kom til å bli ståande for å venta i alle fall ein avgang.

Men fin henteutsikt, det hadde me absolutt. Som ved eit under kom me med den første ferga sjølv om det kom ein heil lang rutebuss med førpåkjøringsrett akkurat då det var vår tur. På ferga kunne ein kjøpa seg vafler med syltetøy, sveler med brunost eller eit pizzastykke til personleg oppvarming i mikrobølgeovnen.

Då me kom i land begynte landskapet langsomt å skifta karakter og me kom inn i dei lange skogsstrekningane i Trøndelag som me hugsa frå turen nordover.

Av alle stader hadde me endt opp med overnatting på eit hotell tilknytta senteret for trønderrock. Sidan hotellet låg i Namsos tulla eg med at eg rekna med at det var eit stort bilete av Bjarne Brøndbo på veggen. Den siste mila måtte me spela litt DDE for å førebu oss på den rette stemninga. Då «Visjan på kaia» tona ut av høgtalaranlegget i hotellresepsjonen, hadde eg nesten kjensla av å vera klarsynt, men då me kom opp på rom 513 var det Hans Rotmo, han frå Vømmøl spelemannslag som hang på veggen vår.

Apropos Bjarne Brøndbo, så har eg bestemt meg for å sjarmera fyren i senk om eg ein gong skulle møta han, for eksempel på gata her i Namsos. Han uttalte nemleg at han sterkt mislikte avholdsfolk fordi dei var så fordomsfulle. Eg har alltid oppfatta han som ein sjarmerande og triveleg kar så eg var dum nok til å la meg provosera såpass at eg bestemde meg for at den fordommen skulle eg plukka av mannen første gong eg møtte han. Så langt har eg ikkje gjort det.

Mens me er inne på det med provokasjonar, så kan eg på ein måte nå forstå at folk i nord blir litt leie av at det er folk i sør som er premissleverandørar. Nå har me hatt nydeleg sommarver her i dag, og så var omtrent hovedsaken i nyheitene på fjernsynet det forferdelige vêret. Eg forstod det jo litt betre når dei viste reportasje av at dei som skulle gå til Galdhøpiggen i dag måtte gå i noko som likna snøstorm. Til nå har me vore superheldige med vêret, men i fylgje vermeldingane skal regnet innhenta oss i morgon. For folk på bilferie er ikkje regn det største problemet, men eg ser jo at folk på fottur, sykkeltur eller telttur kanskje ikkje får heilt den opplevinga dei hadde drøymt om når det regnar, bles eller snør.

Me var ute ein liten tur i Namsos for å få oss litt mat og ei ørlite føling av kor me er akkurat nå. Det finnest idylliske motiv her og, for eksempel biletet under.

I morgon går turen etter planen til Molde. Der har eg vore innom før, men turen sørover blir heilt ny. Me har tenkt å køyra Atlanterhavsvegen, som skal vera ein spesielt vakker del av strekningen.

Heidi