Luke 2 – 2.desember 2021

Det var fantastisk godt å kunna gå inn på toget på Bryne stasjon klokka ti på halv to og tenkja at nå reiser me, me kjem oss i veg.

Etter nokre veldig travle veker var det godt å setja seg i eit togsete, dra dyna rundt seg som eit teppe og tenkja at her skal eg sitja heilt i ro i mange timar. Ute glitra det i iskrystallane på perrongen, og etter kort tid køyrde me inn i snødekte vinterlandskap i låg. Desembersola stod lågt på himmelen og laga eit nesten julekortaktig lys over landskapet.

På toget ein torsdag ettermiddag er det avslappa stemning og lite folk. Sjølv om eg er ein stor togentusiast, så overraskar det meg nesten om ingenting uventa skjer. Sist eg reiste stod me ein ekstra time i Kristiansand fordi dei mangla togpersonale, i dag stod me ein ekstra time på den same stasjonen fordi to møtande godstog blokkerte toglinja på Vennesla stasjon. Heldigvis skal me ikkje nå noko, så me kan ta det som det kjem.

Eg har lese ei interessant bok skriven av ein Leif kjenner frå si karismatiske ungdomstid meir enn 40 år tilbake i tid. Per Søetorp skriv om sitt eige liv. Livsreisa hans har bore med seg fleire tiår som lovsongsleiar og evangelist i ulike karismatiske miljø. I godt vaksen alder opplever han at trua og livet hans har teke ein uventa sving. Han stiller spørsmålsteikn ved ein del av det han har bygd livet og trua si på, og lurer på vegen vidare. Boka heiter «Kommer ikke far mer?», ein tittel som nok både spelar på at han mista far sin i ei trafikkulukke då han var 10 år, og at noko har skjedd med den nære Gudsrelasjonen han pleidde å oppleva.

Det er ei interessant og litt trist bok å lesa, og han seier sjølv at han veit folk vil reagera ulikt på det han skriv. Han tek opp spørsmål som berører. Eg anbefalar boka. Ho viser at livet ikkje er lettvint. Eg beundrar forfattaren fordi han skriv så ærleg, og eg unnar han å finna fram, kva nå det måtte innebera.

Eg trur jo av erfaring at det naturlege anlegget for svart-kvitt – tenking og fanatisme som dei fleste har eit visst anlegg for i slutten av tenåra ofte mildnar og endrer seg i løpet av eit liv. Sjølv er eg veldig for å våga å vera open og lyttande til andre sine erfaringar. Eg trur det er viktig å våga å snakka ærleg om livet.

Nå ser eg fram til ei helg saman med familie i Oslo og Bærum. Eg blir jo litt usikker når eg høyrer om Omicron-tilfelle i Oslo, nye coronarestriksjonar og høge smittetal. Eg får trøysta meg med at me etterkvart har ei viss erfaring av å leva i skuggen av eun pandemi. Det er sikkert fleire enn meg som er slitne av å vera redde for å bli smitta og redde for å smitta andre. Me får vera kloke og forsiktige og satsa på at det går bra denne gongen og.

Heidi