Luke 5 desember 2021

Så tenner vi to lys i dag, to lys for håp og glede.

Etter lang og koseleg frokost med tende lys, var det på tide å pakka saman og takka for oss.

Me har hatt det så fint i lag med familie, og vintervêret har gitt oss ei førjulsstemning me ikkje får oppleva kvart år.

Reisehabitten i desse tider er litt eigenarta. Først på med lag på lag med varme klede, og så på med munnbindet. Eg ser ut som om eg er klar til å rana ein bank eller noko. Før pandemien kunne eg aldri sett for meg ein lang togtur i det antrekket der…

Nå køyrde me nettopp ut frå Bø stasjon. Toget hadde det konduktørane stolt kallar rutemessig ankomst over høgtalaranlegget dei gongene dei måtte ha dekning for den slags ord. Ute er det masse snø, og alt nå klokka halv to har det begynt å skumra litt. Eg har med bøker blad og strikketøy, så det skal nok bli ein fin tur. Toget er veldig fullt, så det staselege munnbindet har fått sitja på til nå. Bak meg småhosta det nettop ei dame og tvers over midtgangen nøys det ein mann… Elles så er stemninga her roleg og gemyttleg. På sundagar er folk på veg heim og småpratar roleg. På fredagar er det ofte ein eller annan oppstemd venninnegjeng på veg til jentetreff, då kan stemninga bli litt annleis. Som pasjonert lyttar, liker eg begge deler. Eg liker meg der det er mennneske.

Ein blir litt småparanoid. På Lysaker stasjon gjekk me inn i stasjonsbygget for å varma meg litt. Der stod det ei godt vaksen dame og hosta intenst utan munnbind. Så syntest eg at eg høyrde henne seia til nokin ho snakka med i mobilen at ho ikkje følte seg heilt i form. Eg hadde heller aldri trudd at eg som har ein jobb der ein tidvis nesten vassar i snått skulle reagera på litt hoste på eit venterom.

Nå får eg snart setja i gang prosessen med å leggja ut ein tekst frå toget. Det kan by på utfordringar, men eg får ta det som ein del av spenninga ved å vera på reise. Ha ein fortsatt god sundag.

Heidi