Luke 23 – desember 2021

Freden har senka seg i stova og jula er veldig rett rundt svingen. Det me har rukke til nå har me rukke, og det me aldri rakk får vera som det er.

Lille julaften pleier å vera ein travel dag, og slik vart det i dag og. Nokre privilegie utan om det vanlege fylgjer med å ha vaksne barn. I dag har eg kome to gonger ril dekka bord. Sunniva serverte nybakt surdeigsbrød til frokost laga på surdeig ho hadde med seg frå kjøkkenet sitt i Oslo. Halvard laga kvit pizza med trøffelolje, salami, sylta raudløk, sjampinjong , og ruccola med riven parmesan over til middag. Begge deler smakte kjempegodt.

Leif og eg, og eg og Sunniva, har vore på to små rundar for å dela ut julehelsingar. Normalt ville me gått inn litt hos dei me besøkte, men i dag stod me flinkt på god avstand og prøvde så godt me kunne å ikkje smitta nokon, sjølv om me så vidt me veit ikkje smittar.

Vår nye venn, munnbindet, er aldri langt borte. Då me handla lefser og gode grønsaker på Skjæveland gardsutsal fekk ei linje frå ein av barndomens julesonger nytt innhald: «… og feste maska før vi banke på…» song det i hovudet då eg såg den eine etter den andre av glade kundar koma ut av bildøra og stoppa litt for å ta på munnbindet. Det er mykje som får ny meining med tida.

Nå er det på tide å ta kvelden. Morgondagen ventar snart.

Heidi