Luke 24- 2021

Me har hatt ei kjempefin julaften. Ingen var i karantene og alle som var tenkt å vera her kunne samlast. Dagen begynte med åtte rundt frokostbordet og Sunniva sitt kjempegode surdeigsjulebrød med smak av nellik og kardemomme. Ute strålte sola. Det var kaldt og klart og til og med kvitt på bakken.

Det sluttar aldri å forundra meg at den føremiddagen som gjekk så utruleg seint når ein var liten går så utruleg fort nå. Me var blant dei heldige som fekk plass på ein av fire gudstenester med plass til 50 personar i kvar.

Me vart ein stor gjeng som hadde gleda oss til å høyra og sjå Iben synga i barnekor på julaften. Slik vart det jo likevel ikkje i år, men ho stod glad og opprømt og venta i julekjole og kåpe då eg og Sunniva kom og henta henne for å ta henne med på gudsteneste. Gudstenesten var kort og fin på tross av at me fekk vera så få der inne om gongen. For oppgira ungar på julaften var det lenge nok å sitja stille, sjølv kunne eg godt ha sitte mykje lenger for å kjenna på roa og høgtida og høyra på fin song og musikk.

Som ved eit under var alt heime ferdig i tide. Tradisjonen tro kom far med ferdig kokt pinnekjøtt som bare skulle inn i ovnen. Maten smakte nydeleg og kvelden vart veldig fin.

Tenk at julaften kom og let seg gjennomføra i år og. Så får me så kva resten av jula og det nye året har å by på. Takk for fylgjet gjenom adventstida, kjære lesarar. Eg håpar alle har hatt ein fin kveld.

Heidi