Klar for neste kapittel

Så er jula rydda ut av stova, og det nye året har vore her i snart ei veke. Eg har problem med å sleppa taket i det meste, o

g gå vidare.

Som ein kan sjå på biletet, så er eg ikkje minimalist når det gjeld juletrepynt. Det første året me hadde juletre sat me på lille julafta og laga julepynt for å ha nok å pynta med. Det slepp me nå.

Her er det mange minne. For nokre år sidan arva eg ein del av juletrekulene etter bestemor. Eg trur dei kanskje må vera frå femtitalet, og dei knuser viss ein tek litt hardt i dei. Eg har gode minne om då eg var barn og fekk hjelpa bestemor å pakka dei ned då juletreet skulle ut. Først pakka me ei og ei kule inn i appelsinpapir med bilete av dei tre musketerane på. Så vart dei lagde i noko som kanskje var gamle skoøskjer, og så i ein litt kraftigare pappkasse før onkelen min bar kassen forsiktig opp på høgaloftet. Der skulle dei stå i påvente av nye juler.

Litt pynt har me og arva etter svigermor og svigerfar. Då eg var med og rydda etter dei, forstod eg kor sentimentale kjensler dei fleste av oss har rundt jula. For meg som ikkje hadde vakse opp med det vesle lammet som mangla eit fyrstikkbein, pyntekulene med skraper i og den piperøykande julenissen, var det nesten rart å sjå kor høg lista vart for å kasta eller gje vekk noko av det.

Dei første juletrekulene våre vart kjøpte billig på ikea. Etterkvart har me fått mange fine ting i gave, eller er har unna meg litt nye ting når juletreet skal pyntast igjen. Her finst mange minne, englane frå då Sunniva var i Bolivia og pynt eg har fått av venninner og av tidlegare elevar. Det er nesten som å bla i ei minnebok.

Nå er det årlege juletreet vårt, som skal vera eit heilt ekte tre så lenge eg har stemme, så fullt av pynt at det sikkert kunne halde til å pynta fire tre på ein meir sparsommelig måte, men eg liker det slik. Det er nesten litt flautt å fortelja at min til nå einaste kamp innad i soknerådet var å prøva å få dei andre til å bli einige med meg i at me ikkje skulle gå over til kunstig juletre i kyrkja. Eg tapte…

Eg har høyrt at ordet høgtid rett og slett kjem av ordet høg tid, altså tider sin stikk opp som platå og fjelltoppar på ei flat tidslinje. Det gjer meining. Nokre tider er høgare enn andre tider og festar seg lettare til minnet. Kvar gong eg ryddar vekk julepynten lurer eg på korleis det kjem til å vera neste gong me skal feira jul. Kjem me framleis til å vera her alle saman? Korleis kjem tida til å vera då? I fjor hadde eg kanskje ikkje sett for meg ei til koronajul, men slik vart det. Me begynner å venna oss til det. Det følest nesten ikkje surrealistisk lenger å gå rundt mellom menneske som har toppa antrekket med eit blått eller svart munnbind.

Nå går me vidare og takkar for jula som var. Det nye året kjem eg tilbake til seinare.

Heidi.