Fredagstankar

Fredag er kanskje den finaste dagen. Då leikar eg frilansar og vaknar utan vekkjarklokke. Eg elskar jobben min i tilfelle nokon ikkje skulle ha fått med seg det, men det er ikkje til å underslå at arbeid i barneskule er høgtempojobbing der ein prøver så godt ein kan å vera blekksprut og gjera mange ting samtidig. I vinter har det vore travlare enn nokon gong sidan me har vassa rundt i pandemien. Dei fleste av oss har ligge nede for telling etter tur medan resten av mannskapet får styra skuta etter beste evne. Nå har nesten alle kolleger og nesten alle elevar vore sjuke, så det er snart ikkje nokon att til å smitta meg. Kanskje eg rett og slett slepp unna? Det får visa seg. Poenget med denne lange innleiinga skulle eigentleg bare leia fram til at etter fire intense dagar på jobb i skule og kulturskule så er det aldeles nydeleg å sova lenge og ha god tid den femte morgonen…

I dag starta eg dagen med steiking av surdeigsbrød som hadde stått på kaldheving i natt, før det vart frokost ved kjøkkenbordet som var bada i vårsol. Med svart kaffi og eit tend stearinlys så kan det ikkje bli stort betre. Etterpå har eg leikt forfattar og andre ting, delvis via mobiltelefonen frå sofaen. Det skjer rare og fine ting. Eg har hatt radioen på og høyrer omen av nytt om krigen i Ukraina. Ein del av hjernen min er i konstant bøn og omtanke for det som skjer der. Eg håpar at diplomatiet snart vinn fram. Eg lar meg sjokkera over kor sterke dei mest primitive mekanismane i verda er. Dette er kanskje ikkje dei beste tidene til å tona flagg som pasifist, men eg tenkjer likevel at «Krig er forakt for liv». Veka før påske skal elevane på 10.trinn framføra ein sjølvlaga musikal med tittelen «Velkommen te Norge». Stykket handlar om oss nordmenn sett gjennom auga på ein ung flyktning. Temaet er langt meir aktuelt enn me ante at det skulle vera då me laga manuset før jul. Nå får me be om at me får store, romslege og inkluderande hjarte slik at me kan vera der når me snart blir utfordra til å vera der for nokon.

Det er rart kva me venner oss til når me må. Viss me hadde fått vita kva som skulle skje oss for to år og to veker sidan, hadde me sikkert blitt sitjande og måpa. Nå har me teke to år med pandemi på relativt strak arm og gjennomlever ein krig i Europa som heldigvis ikkje berører oss reint fysisk, men som har rokka kraftig når det gjeld kva me trudde var mogleg. Her i heimen har me i tillegg opplevd at Leif plutseleg måtte gjennom ein stor hjarteoperasjon i haust. Nå kan me sjå oss tilbake og tenkja at dette har gått fint. Nå veit eg at det er lett for meg å skriva slikt så lenge det ikkje er mitt hjarte det har vore knivar i, men det å stå saman med nokon i ein slik situasjon har og vore ei ny erfaring.

Den merkelege bonusen av å ha fått trimma antihypokondarmusklane kan av og til skimtast. Normalt er eg nevrotisk redd for å få det brevet ein alltid får etter ein rutinekontroll på mammografien. I går opna eg det utan å ta fart eller skjelva på hendene, og fekk vita at det ikkje var funne noko unormalt denne gongen heller. Slikt set ein pris på, hypokondar eller ikkje.

Teikninga over er forresten laga av ein av elevane mine. Me har laga fredsplakatar. Eg får lov av elevane å bruka kunsten deira. Dei synest det er litt stas at eg har lyst til å visa det fram.

I dag fekk eg sjå at teksten eg skreiv for to veker sidan har fått både svensk og dansk språkdrakt. Eg blir glad når tekstane mine kan brukast av andre, og det gir meg lyst til å skriva meir. Eg er veldig glad for at eg dei siste åra har klart å ordna meg fri på fredagar slik at eg har ein dag eg kan bruka til anna arbeid enn det som først og fremst er skulerelatert. I dag har eg fått vita at det er laga eit nytt og fint arrangement til ein flott tangomelodi Bjarte Lending har laga til ein av tekstane mine. Kanskje eg får lov til å leggja ut ei lydfil her ein gong.

I tillegg til dei andre jobbane kjennest det nesten som om eg har ein liten jobb knytta til kyrkja og. Eg er med i soknerådet, diakoniutvalet og utval for grøn kyrkjelyd. I tillegg har eg sundagsskule og er med på å laga bønevandringar på kveldsgudstenestene. Så er det viss eit styre i Oslo og når eg tenkjer meg om. Det er fint å få vera med som frivillig i diverse samanhangar som eg synest er viktige. Her går det an å tenkja at nokon burde læra meg ordet nei, og det kan det vera noko sant i… Det eg er blitt ganske flink til er å bare takka nei til oppgåver som eg kjenner at eg kan utføra med lyst og glede. Eg trur det er ein grei tommelfingerregel å takka nei til ting ein kjenner når ein blir spurt at ein ikkje har lyst til. Men gleda ved å jobba på dugnad for noko ein synest er fint unnar eg mange å oppleva. Eg veit at mange av dei som les dette har erfart det same, enten det gjeld å vera handballtrenar, speidarleiar eller å bidra i Røde kors og saniteten. Dette året er sett opp til å vera Frivillighetens år. Det kan nok bli ein sjanse for mange å få bidra med både det eine og det andre nå når det kjem mange flyktingar til oss.

Nå kjem snart Torhild. Me skal øva inn eit program me skal bruka på eit arrangement på Frelsesarmeen i slutten av mars. 8.mars fekk eg vera med på eit kvinnedagsarrangement på Mellombels. Det var veldig kjekt. Verda opnar seg langsomt opp etter nedstenginga og det kan fort bli travelt.

Ha ei god helg alle saman. Eg legg inn ei nabolagsteikning frå ein elev som ei utfordring til å nyta vårdagen og nabolaget.

Heidi