2. mai

Verda er vakker med alle nyansar av grønt. Kveldane er lange og lyse, men framleis er kveldslufta bitande kald. Ein spinkel sigd av ein nymåne visest på himmelen og minner om at fastemånaden Ramadan er over for denne gongen. Mange av elevane våre var heime og feira id i dag.

Eg har vore på styremøte via telefonen. Me fekk ikkje logga på ipaden. Det er snodig å sitja med ein telefon i handa og kommunisera med dei andre som sit i Oslo. Det er fint at det kan la seg gjera, men ganske stressande når eg har ordet og det plutseleg er så mykje ekko på mobilen at alt eg seier kjem på øyret mitt sekundet etter at det er sagt.

Om kvelden er det forening med jentegjengen som har møttest ein gong i månaden i meir enn 35 år. Me er god mat og oppdaterer kvarandre om kva livet har hatt å by på sidan sist.

Etter koronaepidimien er det uvant at aktivitetsnivået skal opp på rundt rekna normalen. Dagane er fullteikna med ting som må gjerast. Det er bare å ta for seg. Det får bli ein ting om gongen og tunga rett i munnen så blir det fint alt saman.

Og strikkekofta mi med garn frå Solberg spinneri veks heile tida. Kvar dag kviler eg i nye omgangar. Eg håpar ho blir fin og at ho passar når ho er ferdig.

Heidi