3.mai

Tysdag er den travlaste dagen. Då går det det i eitt med ein arbeidsdag på nesten 12 timar i strekk. I dag var første delen av dagen i scenekunsten sitt teikn om me skal våga å ty til dei store orda. Me er i innspurten på Songskattprosjektet og øver så ofte som det finst tid og rom for øving og er sånn nokonlunde pedagogisk forsvarleg.

Elevane våre har lært utanåt alle versa på mange gamle songar. Anne Knutsdotter, Håvard Hedde, Blåmann, Blåmann og Eg gjette Tulla i femten år ljomar mot veggane i skulebygningane. Elevane syng solo, dansar og spelar teater i gammaldagse klede og i moderne grise- og hønsekostyme. Det er intenst og veldig kjekt. Så gjeld det å halda roa når det eine barnet har mista ein knapp, det andre barnet har vondt i magen, det tredje barnet er redd for å gløyma replikkar og det fjerde barnet har gløymt geitekostymet sitt i klasseromet.

For dei det gjeld er alt saman veldig viktig, og då er det viktig at læraren lyttar, trøystar og ordnar opp sjølv om det svirrer tusen andre kjempeviktige ting rundt ein lettare stressa lærarhjerne. Eg trur at noko av det som gjer at eg liker så godt å jobba med forestillingar er at me og elevane kjem så nære kvarandre. Me blir avhengige av kvarandre på ein heilt eigen måte, og me blir sårbare saman fordi noko spesielt står på spel, noko som kan bli heilt fantastisk eller fullstendig mislukka.

I matpausen fekk eg den beste bevertninga hos ein gjeng som hadde laga kafé for lærarane sine og som med omsorg og yrkesstoltheit serverte varm mat og kald saft til vaksne som takknemleg sette seg ned for å få ein liten pause.

Etter den obligatoriske pedagogiske utviklingstida, som finn stad frå halv to til halv fire kvar tysdag, er det pause i lag med personalet i kulturskulen før det er undervisning i kulturskulen dei siste timane av arbeidsdagen. Nå er planane å ta fri dei siste timane av dagen. Nå skal eg rydda meg ut av kulturskulen og sykla heim i det bleike kveldslyset. Me kom i mål i dag og.

Heidi