10.mai.

Det er slutt på pedagogen, en maskin har overtatt…

«Heidi, kan eg få visa klassen ein film eg har laga?» spurde ein av elevane i dag. Eg sa at viss det passa å visa han dei siste fem minutta før me skulle på biblioteket så var det greitt.

Det viste seg at han hadde brukt ein app og lagt inn bilete av alle lærarane på trinnet slik at me song kvar vår song med munnbevegelsar, augebevegelsar og stor innleving. Me fekk oss ein god latter både då og seinare då me vaksne såg filmen etter at elevane hadde gått heim. Det er utruleg kva det går an å gjera. Få ting er forresten så befriande som å le høgt og lenge saman med ein elev.

Eg har for lengst akseptert at mange av elevane har gått forbi meg i digital kompetanse. Det er heilt greitt då kan dei hjelpa meg. Det er litt av ei digital reise me har vore med på dei siste åra. Dei gongene eg tenkjer over alderen min i skuleuniverset og alle, inkludert ungane tar det mykje raskare enn meg.

Den digitale eksplosjonen både i skulen og samfunnet ellers reiser mange interresante problemstillingar. Dei skal eg ikkje diskutera her og nå, for nå er eg veldig trøytt etter ein lang og intens arbeidsdag. Det anslaget får rett og slett få lov til å henga i lufta ei stund…

Heidi