25.mai – Koronapasient

Då eg vakna i dag fekk eg melding på telefonen om at det var levert frokost på døra. Det var ei koseleg helsing frå Halvard, Sunniva, Therese og Trygve i Oslo, og som det stod i helsinga som fulgte med, eit slags plaster på koronasåret. Det smakte veldig godt, og omtanken bak var hjartevarmande. Me hadde til og med 17.mai-serviettar igjen som kunne gjera oppdekninga nesten litt kongeleg. Før 17.mai fekk fireåringen velja serviettar til 17.mai-lunsjen, og då kunne det ikkje gjerast betre enn bilete av norske flagg og kongen sitt slott.

Det å vera koronapasient er ein merkeleg situasjon å vera i. Dette har me gått og vore redde for i over to år, og før både vaksinar og omikron så vil eg seia at me var redde med ganske god grunn. Som lærar følte eg lenge på at eg var i ein situasjon der det var nokså umogleg å beskytta seg mot smitte, og det siste skuleåret har me tidvis vassa i smitte. Den eine veka var det bare fem friske elevar i ein av klassane, og i ein klasse har alle bortsett frå ein person hatt korona.

I to år har eg stadig vekk måtte seia til folk at me må halda avstand fordi eg har gått så mykje oppi smitte at eg godt kunne vera smittefarleg. Det har nesten vore den største påkjenninga å alltid vera potensielt smitteførande. Det har gjort at eg har avlyst to turar til austlandet og diverse treff med venninner. Eg har sagt for tull at eg sikkert har norgesrekorden i å ta hurtigtestar. Heilt sant er det nok ikkje, men heller kanskje ikkje veldig langt i frå. Det har hend at eg har brukt pausen mellom skule og kulturskule på tysdagar til å ta ein hurtigtest fordi eg aldri er heilt sikker på at eg ikkje har vondt i halsen, og fordi eg syntest det ville vera dumt viss eg skulle vidareføra smitte frå fjerdeklasse til kulturskuleklassen min.

Heilt fram til nå har eg vore ein av veldig få tilsette på arbeidsplassen som ikkje har hatt korona, og nå begynte eg nesten å tru at eg av ein eller annan grunn kunne vera immun.

Og så var eg plutseleg midt i det. Veldig tvilande våga eg å dra til Oslo, og klarte å koma meg inn på nattoget heim før eg oppdaga heilt sikkert at eg var smitta. Eg har klart å smitta ei av venninnene eg var på tur med og, men som ho seier, det var ein kalkulert risiko, og turen vår var kjempefin.

Eg forstår at det å ha korona er heilt ulikt frå person til person. Mange av symptoma eg har høyrt andre ha har eg sluppe heilt unna. Eg hadde vondt i hovudet dagane før det braut ut, men mens eg har vore sjuk har eg verken hatt feber eller hovudverk. Det sterkaste symtomet eg har hatt har vore ein utruleg intens hoste som plutseleg var nesten heilt borte i dag. I tillegg til dette har eg følte meg utmatta. Likevel har eg vore bra nok til å jobba litt med iop-ar, vikaropplegg og diverse liggjande på ryggen på sofaen. I går kveld følte eg meg litt dårlegare og tenkte at nå kjem kanskje sjukdomen for fullt, men følelsen gjekk fort over. I dag har eg i grunnen bare kjent meg utmatta. Energien er heilt fråverande, og alt fysisk «arbeid» kjennest tungt. Eg er glad for at me er gått inn i ei langhelg, det er godt å få nokre dagar eg kan bruka til å koma til hektene før eg skal på jobb igjen.

På måndag hadde eg tidenes mest alternative gebursdagsfeiring liggjande på ryggen i senga med korona.Det kjendest faktisk heilt ok. Alle dei fine meldingane på facebook, på sms og på messenger var ekstra gilde å få, og i tillegg fekk eg nokre veldig koselege telefonar. Så utruleg mange gilde folk eg kjenner, eg må jo på eit eller anna vis ha klart å plukka med meg dei finaste av dei finaste.

Sjukedagane har gått utruleg fort, og i morgon tolkar eg det sånn at eg kan gå ut i den andre enden av tunnellen og menga meg med resten av befolkninga dersom eg ikkje har tydelege symptom. Ja, eigentleg er vel alle restriksjonar formelt sett borte, men litt vett må ein vel trass alt bruka. Eg har framleis eit sterkt ønske om å ikkje smitta folk.

I dag har me og hatt ei lågmælt feiring av 37 års bryllaupsdag i heimen. Nå skal eg ikkje påberopa meg at me normalt feirar dagen med fyrverkeri og hæla i taket, men i år vart det endå meir nedtona: Kvar vår skål med vaniljeis, ein strimmel melkesjokolade og eit TV-program om Grønlands historie, så syntest me at me hadde det storveges.

Kanskje eg rett og slett stikk innom og kjøper ein blomsterbukett til mannen min når eg slepp meg sjølv ut av huset. I år synest eg me har spesielt god grunn til å feira at me framleis har kvarandre etter dei helseproblema og den store operasjonen Leif har måtta gå gjennom i løpet av det siste året.

Og nå begynner «etter-korona-tida». Det kan og bli interessant… Sjølv om eg veit om folk som etter kort tid har blitt smitta for andre gongen… Nå skal eg vakta meg vel for å ønska folk god himmelfartsdag. Det kan tolkast heilt feil… God langhelg til dei mest priviligerte, og god fridag til alle som ikkje av gode grunnar må jobba i morgon.

Heidi