31.mai

Med løyve frå ein av mine flinke formingselevar i 4.klasse lar eg denne håpsplakaten få avrunda maibloggen min for i år. Ein av mine fikse idear kan leggjast til side i håp om ein ny runde om elleve månadar, og her på Sporisand ligg det sirlig dokumentasjon av dagane i mai dei siste atten åra. «Kva skal du med det?» kunne ein og annan forbipasserande spørja, men for ein samlar er det feil spørsmål. Ein samlar samlar meir for å samla enn for å ha ei samling, trur eg. Ei samling av levd liv kan jo vera fint å ha. Kanskje eg burde ta utskrift og setja historiane i ein perm før nokon ved eit villa eller tankelaust tastetrykk slettar heile nettstaden og lar alt forsvinna?

Kanskje burde eg leggja historia om atten år med levd liv til sides til seinare forskning av kva innhald dette livet har vist seg å bera i hendene? Når eg les det eg har skrive tidlegare kjenner eg meg igjen og tenkjer. Mai er eit rom i livet, her har eg vore før. Sett innanifrå har det å vera meg forandra seg veldig lite på atten år. Det er svært lite eg tenkte, trudde og gjorde då som eg ikkje kunne ha tenkt, trudd og gjort nå. Om det er eit teikn på stagnasjon veit eg ikkje, eg er vel ikkje den rette til å dømma. Eg er rimeleg sikker på at folk som såg dette halveksentriske mennesket stå på balkongen og vinka kvar gong det er mai, tydeleg kunne sjå at personen vart gradvis eldre, det velsigna, og litt skumle er at ein ikkje merkar det frå innsida.

Utan å overfilosofera meir, så er på tide å koma seg heim frå jobb etter ein lang tysdag. Eg har hatt avslutning med skrive-elevane mine med is og jordbær. Neste gong eg møter dei er det kunstutstilling og bokslepp. For dei er det vanlege skuleåret kome til ende. Sjølv er eg ambivalent til alt som tek ende. På eit vis er det trygt og fint at livet passerer i same rytme som alltid utan dei store forandringane. På den andre sida skal det bli godt å få sommar og kvile.

Denne årstida ber med seg alt som skal endrast, alt som skal avsluttast og alt som skal startast opp på ny. Snart er dette skuleåret i boks. Eit nytt skuleår ventar til hausten. Det er framleis mange ukjende faktorer. I fellestida i dag hadde me eit fint tema, det å løfta kvarandre og å lytta til kvarandre. Det var fint. Me vart sette saman to og to for å fortelja kvarandre historiar om eit liv i skulen. Det var fint, me skulle lytta meir til kvarandre med omsorg og respekt.

Allereie i natt skal mai snu seg over på ryggen og bli til juni. Sommaren er det finaste eg veit. Nå skal eg bare…

Heidi