Haustsalme

Det er haustferie etter veldig intense veker i oppstarten av eit skuleår i skule og kulturskule. Det har blitt lite tid til skriving, og blogginnlegga har hopa seg opp i tankane utan at eg har hatt tid til å henta dei ned.
Då blir det vanskeleg å vita kva for ein ende ein skal starta i når det endeleg opnar seg ein veg til tastaturet. Eg vel å leggja det meste eg har tenkt til sides og starta her og nå. Det andre kan skrivast ned kor tid som helst viss det kjem tid og råd.

I heile september har eg tenkt på ein salme eg har visst eg skulle skriva, men ikkje fått ned på papiret. Temaet var nåde i september. Eg hadde lyst til å finna ord for dette vakre i at hausten gløder samtidig som ein veit at det betyr at ei ny og kaldare årstid nærmar seg. Dette gjeld og i overført betydning. Det er mykje i verda akkurat nå som gir grunn til bekymring. Korleis kan me i trygg bekymringsløyse gjera oss klare til å ta i mot noko som kan synast truande og som me ikkje heilt veit kva er? Dette kombinert med at eg gjerne ville ha ein slik tekst med på gudstenesta på sundag kveld der eg skal snakka om å vera ein berekraftig kyrkjelyd. I går var det plutseleg tida for å skriva denne teksten. Hilde Svela som eg skal samarbeida med har sagt at ho gjerne vil laga melodi til. Sjølvsagt er nok ikkje den melodien klar på sundag, men eg har lyst til å lesa salmen fordi eg ser ein klar samanheng mellom å vera ei berekraftig kyrkje og det å stå støtt i vanskelegare og mørkare tider.

Nokon lurer sikkert på korfor i all verda eg driv og legg ut salmetekstar før eg er sikker på om dei er ferdige. Svaret er at eg har bare gode erfaringar med det. Det at andre kan koma med tankar og innspel før eg veit om siste punktum eller komma er sett, har eg bare opplevd positivt. Så her tek eg sjansen på å presentera teksten frå i går kveld, ei salme om hausten:

***

Sjå mogninga rundar si høgde,
sjå åkrane gløder som gull,
og blåklokker dansar med vinden
i skyer av geiteramsull,
mens trekkfuglar flokkast og reiser
med lengt i mot varmare land,
og bølgjene piskar mot stranda
som blonder mot kjølnande sand.

Me takkar for sommar som var her,
me takkar for alt me fekk sjå.
Me takkar for haust og for gåver,
for alt som me fekk og skal få.
Me takkar for sol i september,
og veit noko nytt er på veg.
Me trekkjer oss tettare saman,
og pustar inn nåde frå deg.

I nåden frå deg skal me leva,
i lyset frå deg henta mot,
Gud, hjelp oss å tru det skal lysna,
så mismotet ikkje slår rot.
Me trur på at mørket skal venda,
me trur på at lyset kjem att,
i nåde og håp skal me kvila,
og takka for dag og for natt.

I livet finst vintrar og somrar,
eit liv rommar haustar og vår.
Me lever med mørket og lyset,
me lever med håp og med sår.
Ver hos oss mens årstider vekslar,
ver hos oss og fyll oss med tru,
ver hos oss når avmakta tyngjer,
i lys og i mørke er du.

***

Eg lurte forresten litt på sistelinja. Skulle eg formulera det slik «For midt inni mørket står du», eller « I djupaste mørket finst du». Eg valde å fokusera på at Gud er både i lys og mørke, men vil gjerne høyra kva andre tenkjer om det.

Heidi