Januarhavet syng

Eg er godt i gang med året 2023, og håpar å få rydda meir plass til skriving. Eit prosjekt eg kom godt i gang med i sommar, er å laga ei bok med ein tekst for kvar dag i året. Dei fleste tekstane har vore publiserte tidlegare, men ein del er og heilt nye. Då eg forstod at eg ikkje kom til å rekka å koma i mål tids nok til å kunna gi det ut før jul, vart det liggjande. Nå har eg teke tak i prosessen igjen.

Kor vidt nokon vil kjøpa ei slik bok er eg ikkje heilt sikker på, men det er eit fint arbeid å halda på med. Sidan eg er for resirkulering i dei fleste samanhengane, byr eg i dag på eit resirkulert vinterbilete frå eit par år tilbake, og ein resirkulert tekst som er minst tolv år gammal. Eg likte diktet då eg fann det i den gamle diktsamlinga «Fotnoter i sanden».

Januarhavet syng

Januarhavet syng
i flaskegrøn kjole
med skumkvite kantar.

Partituret
skrive på stranda
i notelinjer frå vognhjul,

noter frå tunge hesteføter,
frå store og små menneske,
frå hundepotar og fjørlette fugleklør,

ein og annan
punktert plastdunk
midt i det heile.

Stor-tare mellom linjene,
og ein patetisk stormåke
på overstemmen.

Salen røyklagd av tåkeflak,
grunnpulsen frå hjarteslaga,
stega mine,
rytmen,

tvilen i den store songen,
til alt fell på plass.

Heidi