Så fint

Etter nokre usedvanleg travle veker var det godt å få ein morgon utan vekkjarklokkevekking. Målet for i dag var å koma lengst mogleg med elevboka frå skapande skriving og elles få gjort litt av alt som gjerast burde…

Me fekk ein fin tur til gartneriet på Vik, og fekk handla sommarblomar, urter, salat, vårløk og purre. Me er alltid optimistar i mai, og trur at dette er sommaren då me skal få intens bløming, grøn vekst og grøne fingrar.

Ute var det fin blå himmel og strålande sol, men då me nærma oss havet kom skodda, først som trådar og flak, og så som eit dansande grått teppe. Det er så vakkert ute nå. Kvart år kjennest det litt som om mai månad dansar i veg og nesten spring i frå oss før me får gripe skikkeleg tak.

Eg hadde lyst til å hoppa ut av bilen og fotografera for kvar sving me passerte, enger fulle av løvetann, viper i lufta og på bakken, kråkeflokkar i trolsk grå skodde, lam på beite… Kanskje det er eit sannsynleg søvnunderskot som gjer meg sentimental, og kanskje det er litt for masse pollen som gjer at auga blir blanke? Av og til er det så fint ute at eg får lyst til å gråta.

Det vart ein ettermiddagstur til Ingrid for å sjå om Iben sin bunad kunne brukast utan omsøm i år. Me bestemte at det går heilt fint å bruka han som han er, sjølv om skjørtekanten stoppa eit stykke opp på leggen. Den avgjersla sparer meg for eit ganske stort arbeid som eg strengt tatt ikkje har tid til.

Minstejenta var ikkje heilt i form i kveld. Eg har eit håp om at ho er frisk i morgon, eg har gleda meg til å ta med meg mine til slektstreff i Skjold. Me får sjå koss det ligg an nå den tida kjem.

Klokka er snart ein halvtime over midnatt. Eg har skrive heile kvelden og er godt fornøgd med innsatsen. Nå skal eg bare pynta ei kake, så går eg inn for landing.

Heidi